Kirkjuritið - 01.12.1953, Qupperneq 45

SIGURGEIR SIGURÐSSON BISKUP
267
árangur í starfi söngmálastjóra og hinna mörgu ágætu
kirkjukóra landsins, svo sem kunnugt er.
Barnafræðslu rækti séra Sigurgeir af frábærri elju og
samvizkusemi. Hann var kennari í kristnum fræðum við
barnaskólann á ísafirði og hin leiðandi hönd í K.F.U.M.
og annarri kristilegri æskulýðsstarfsemi bæjarins. Einnig
studdi hann bindindisstarfið hér vestra með ráðum og dáð.
Séra Sigurgeir var allra manna glaðastur i hópi vina
sinna. Það gat enginn verið hnípinn eða hljóður í návist
hans. Hann var alltaf brennandi í andanum, fullur af
áhugamálum og áformum, sem hann vildi hrinda í fram-
kvæmd. Ösjálfrátt hreifst maður með hinum leiftrandi
áhuga hans og hugsjónum. Hann kunni tökin á því að
hressa aðra og gleðja og opna augu þeirra fyrir björtum
hliðum lífsins og vekja hjá þeim von og trú, jafnvel þegar
mest syrti í álinn.
Þótt hann sjálfur þekkti áhyggjur af eigin reynslu, lét
hann þær aldrei buga kjark sinn og sigurvon. Hann sigldi
ávallt fullum seglum fram úr hverjum brotsjó, því að
hann vissi, að sérhvern vanda mátti leysa, og að sól skín
ávallt að skýjabaki. Trúin og traustið á kærleika Guðs
og handleiðslu veitti honum þor og bjartsýni, sem aldrei
brást. Hann var einn þeirra manna, sem ávallt var hug-
rór og glaður vegna samfélagsins við Drottin. En þótt
hann kynni að gleðjast með glöðum, kunni hann og að
hryggjast með hryggum og taka þátt í harmi þeirra og
vandamálum. Hlýja hans, mannþekking og góðvilji gerðu
honum auðvelt að setja sig inn í kjör annarra manna og
komast inn að hjarta þeirra. Þá var leiðin opnuð til þess
að hugga, gleðja og styrkja þá, sem báru þunga byrði.
A slíkum stundum mun ísfirzki presturinn oft hafa hlotið
að launum fyrirbænir og blessunaróskir, sem fylgdu hon-
um alla ævi, á veginum til aukins frama og mikilvægari
starfa, — allt til hinztu stundar.
Öhætt er að fullyrða, að séra Sigurgeir naut óvenju-