Kirkjuritið - 01.12.1953, Side 64

286
KIRKJURITIÐ
Klerkur bjóst eigi við mikilli kirkjusókn daginn eftir, en
þó kom margt manna. Fólk hafði eigi numið hér kæruleysi
í þessum efnum. Gleði og alvara héldust hér í hendur.
I litlu skólastofunni hljómaði sálmasöngur, hér sungu allir,
ungir sem gamlir, þó að aldrei hefði verið hljóðfæri í
þessari sveit. Menn þökkuðu prestinum fyrir kenninguna
með handabandi. Þessi yzta byggð í hinu víðlenda presta-
kalli var honum oft uppörvun, er tómlæti virtist verða
annars staðar. Pósturinn blindi kom eigi, hann mætti aldrei
við messugjörðir né á samkomum.
Mánuðir liðu. Öldungurinn hafði lengi eigi komið í huga
prestsins. Annir vordaga við búskap og prestsskap tóku
allan huga hans.
En allt er háð breytileik lífsins, einnig hjá þeim, er sjá
og eru í fullu fjöri. Prestur var um Jónsmessu fluttur í
sjúkrahús, hann hafði slasazt stórlega. Er hann vaknaði
um kvöldið í sjúkrarúmi allringlaður eftir svæfingu, var
útvarpinu að ljúka. Hann heyrði gegnum þilið, að rám
öldungsrödd tók undir klökkvum rómi:
Eitt eilífðar smáblóm með titrandi tár,
sem tilbiður Guð sinn og deyr.
Prestur spurði, hver þar væri. Það var blindi pósturinn.
Daglega hafði hans ávallt verið vitjað í bæ sinn, en fyrir
nokkru fannst hann þögull og fár í fleti sínu, snert af
slagi hafði hann fengið. Síðan hafði hann dvalið í sjúkra-
húsi. Hið gamla fat póstsins var slitið. Harðræði og þrael-
dómur æfinnar höfðu sett óafmáanleg merki á hann.
Er prestur tók að hressast, staulaðist hann að rúmi hans,
og reyndu þeir að tala saman, þótt oft væri erfitt að skilja
gamalmennið.
Fyrsta embættisverk prestsins var að þjónusta sinn
gamla vin.
En er hausta tók, um sama leyti og vakan var á heimil1
póstsins, var hann lesinn til moldar á kirkjustaðnum Þar
útfrá. Fjöldi manna fylgdi, margt af þeim, er voru á gleð-