Kirkjuritið - 01.12.1953, Side 68

290
KIRKJURITIÐ
lík standa uppi í heimahúsum. Vaxandi fólksfjöldi í bæn-
um og húsnæðisvandræði valda því.
Væri miklum vanda og erfiðleikum létt af mönnum hér
í bæ, ef hin væntanlega, mikla kirkja okkar gæti varð-
veitt hinar kæru jarðnesku leifar bæjarbúa, frá kistulagn-
ingu og fram til útfarar, í veglegum salarkynnum.
Salarkynni þessi geymdu þá — aðgreindar auðvitað —
líkkistur bæði fyrir og eftir útfarir og fyrir alla Reykja-
vík og oft landið allt.
Veit ég, að fleiri en ég hafa óskað þess, að einhver
breyting yrði á jarðarfarasiðum hér í bæ. Að því leyti,
að þeir yrðu einfaldari og að þessum raunablæ, sem þar
ríkir, yrði eitthvað af létt, en vonarbjarmi kæmi ríkari í
staðinn. Raunablærinn ætti að hverfa og siðvenjurnar,
sem oft hafa verið viðkvæmum syrgjendum nærri því
um megn, meðfram vegna þess, að einkatilfinningar þeirra
hafa ekki verið nógu verndaðar.
Það er vandasamt að snerta hugi syrgjenda manna og
aldrei má það gleymast, að við erum kristin þjóð, er trúir
á framhald lífs og meiri þroska.
Allt ætti að stuðla að því, að sú huggun og það traust,
sem syrgjendur öðlast í kirkjunni, á þessari hljóðu stund,
gæti haldizt sem bezt og að sú blessun og sá friður, sem
fylgir þessari helgu athöfn, veittist þeim, sem nálægir
væru hér, bæði ástvinunum á jörðu og ástvinunum látnu,
vængir ástar og þakklætis, og lyftu þeim til flugs til æðri
hæða.
Svava Þórhallsdóttir.
Ritstjóri Kirkjuritsins telur grein þessa mjög athyglisverða
og bendir á það, að helgisiðabókin leyfir, að rekum sé kastað
á kistu inni í kirkjunni, sé grafreiturinn ekki þar hjá. Líkstofa
ætti að vera í kjallara Hallgrímskirkju.