Kirkjuritið - 01.02.1956, Blaðsíða 9

BOÐSKAPUR KIRKJUNNAR
55
2. Siðakenning kirkjunnar á að beinast miklu meir að félags-
málum en hún hefir gjört á liðnum öldum. Henni hefir verið
beint að einstaklingum — eins og vitaskuld er rétt — en ekki,
eins og vera ætti, að félagslífinu á öllum sviðum, og varðar vissu-
lega engu minna um það, þar sem siðferðileg ábyrgðartilfinning
minnkar oft, er fleiri verða um ábyrgðina. Um það hefir marg-
sinnis verið þagað, sem kirkjan hefði átt að segja við ríki, sveitar-
félög og stjórnmálaflokka. Þess vegna er það söguleg staðreynd,
að félagsmálin og stjórnmálin hafa iðulega verið ósnortin með
öllu, þótt kristindómurinn hafi verið boðaður einstaklingum og
haft nokkur áhrif á þá. Og stjórnmálaviðskipti þjóðanna — að
kristnu þjóðunum meðtöldum — hafa stundum verið alheiðin.
Þannig er því farið enn á vorri öld, fyrst tvær heimsstyrjaldir
og svo kalda stríðið. Menn lialda því fram oft, að kirkjan eigi
ekki að fást við stjórnmál — og auðvitað á hún að standa miklu
ofar stjórnmálaflokkunum — en hún á einmitt að hafa sem mest
áhrif á stjórnmálin. Kirkjan á fullan rétt og frelsi til þess að
kveða upp dóm sinn yfir þeim og félagsmálunum og segja það
hreinskilnislega, að þau séu ókristin, ef svo er. En þar sem
kirkjan hittir fyrir grundvallar hugsanir kristindómsins, eins og
t. d. í baráttu Sameinuðu þjóðanna gegn stríði en fyrir mann-
helgi og mannréttindum allra, þar á kirkjan að lýsa blessun
Guðs yfir þess konar hreyfingum og starfa með þeim. Og kirkjan
a að auka áhrifamagn dóms síns með því að lifa sjálf félagslífi,
er megi verða öllum öðrum fyrirmynd. Hún á að keppa að því
að verða eins og himnesku hersveitirnar, er fyrstar fluttu boð-
skap jólanna:
Dýrð sé Guði í upphæðum,
og friður á jörðu með þeim mönnum,
sem hann hefir velþóknun á.
3. Orð Jesú um pað, að fylgjendur hans eigi að vera eitt, eiga
°ð auðkenna boðskap kirkjunnar. Þetta siðaboð á að standa í
miklu hærra gildi en kirkjan hefir vera látið. Því verður ekki
neitað, að kirkjan er klofin sjálf og brestur þrótt til þess að koma