Kirkjuritið - 01.02.1956, Blaðsíða 16

/'■---------
PISTHR
v__________/
Svartui blettui.
Fiskisagan flýgur nú á skemmri tíma heimsendanna á milli
en áður fyrr á milli bæja. Og samgöngutæki og viðskiptahættir
nútímans leiða æ betur í Ijós, að vér mennirnir erum raunar all-
ir ein fjölskylda og hvern einstakling varðar það, sem aðrir haf-
ast að. Nú frekar en nokkru sinni áður er sú viðvörun postulans
tímabær, að kristnir menn kappkosti að lifa sem bezt samkvæmt
boðum meistarans, svo að þeir hneyksli ekki þá, sem þeim eru
ókunnugir eða andvígir.
Gott er, þegar andstæðingum kristninnar finnst þeir vera til-
neyddir að leita aftur í aldir til árásarefna, svo sem þegar þeir
fjölyrða um spillingu páfadómsins eða afglöp og grimmd rann-
sóknarréttarins á miðöldum. Því auðvitað hefir margur krist-
inn maður villzt af vegi og þjónar kirkjunnar gert mörg axar-
sköpt. Enda talið, að fátt sanni betur mikilleik og mátt Drottins
en það, að kirkja hans skuli hafa staðizt um aldirnar þrátt fyrir
veikleika og spillingu lærisveina hans.
Satt er að vísu, að á öllum öldum og enn á vorum dögum eru
þeir til, sem kallast geta ljós heimsins og salt jarðar sakir Krists-
fylgdar sinnar. En samt á kirkjan ekki svo sterka taflstöðu á
skákborði heimsvaldanna, að vér getum rólegir lokað augunum
fyrir því, sem framið er af „kristnum mönnum“ eða jafnvel í
nafni hennar allri kristni til skammar og háska.
Slíkt á sér stað í Suður-Afríku. Þar hefir fámennisstjóm vald-
gráðugra og auðsjúkra hvítra manna árum saman kúgað marg-
faldan fjölda þeldökkra manna, sem þarna voru bornir til lands.
Hinir hvítu „kristnu,“ sem jafnvel hafa haft guðfræðinga að
forystumönnum, hafa meira að segja krafizt algjörs aðskilnað-