Kirkjuritið - 01.02.1956, Blaðsíða 19

PISTLAR
65
En vér kingjum þessu öllu næsta þegjandi og hljóðalaust, tök-
um þessu líkt og sjálfsögðu. Vér erum ekki meiri né betri menn,
ekki komnir lengra í kristindóminum en þetta. En vonandi eiga
þeir tímar eftir að koma, þegar niðjúm vorum blöskrar að lesa
um þetta fádæma siðleysi og þessar ólýsanlegu hörmungar. Þá
hljóta vorir tímar, að því er varðar þessa hluti, vart mildari dóma
en vér fellum nú um mestu grimmdarverk heiðninnar eða mesta
siðleysi miðalda.
En er það ekki umhugsunarvert, að hver sú þjóð, a. m. k. í
hópi sameinuðu þjóðanna, sem unir andófslítið eða mótmæla-
laust fregnum um fangabúðir hvar í heimi sem er, er líkleg til
að þola þær innan sinna landamæra, ef svo ber undir.
Og þó er annað, sem mér finnst að vér íslendingar þyrftum
samt að hugsa enn almennar og rækilegar. í þessum sem öðrum
uiálum eru andlegir kraftar að verki, — eru rótin og krafturinn:
þröngsýnin, ofstækið, hatrið.
Fangabúðir hleypidóma og flokksveldis eru nú um allar jarðir.
°g því miður fáum vér ekki aðeins að kynnast þeim, heldur
eigum vorn þátt í að reisa þær og halda þeim við. Þetta hefir
að vísu alltaf átt sér nokkurn stað, en ég fæ ekki varizt þeirri
blfinningu, að þjóð vorri hafi farið aftur að víðsýni og umburðar-
tyndi á síðari árum. Valda þar bæði um erlend áhrif og nýir
innlendir hættir.
Eg minnist þess vel frá unglingsárunum, er bækur voru lesn-
ar upphátt í baðstofunni, og menn ræddu af kappi efni þeirra.
Ósjaldan hitnaði í þeim umræðum, en menn voru jafngóðir vin-
lr eftir sem áður. Þess vegna þorðu þeir líka að deila, hvenær
sem svo bar undir. Hitt man ég líka af sviði stjómmálanna, er
ýmissir ágætustu þjóðskörungar féllu í kosningum, sakir þess,
að þá voru málefnin enn í hugum fjöldans öllum flokksböndum
^elgari og ríkari.
Nú virðast margir sjá ýmist svart eða rautt, ef um andstæð-
lnga er að ræða. Sumir a. m. k. veigra sér við að ræða almennt
nm stjórnmál nema við skoðanabræður, svo að ekki leiði til mis-
skilnings eða vinslita. Á sjálfu Alþingi virðast flokksfundirnir
8era sjálfa þingfundina að hálfgerðum „leikaraskap" á stundum,
5