Kirkjuritið - 01.02.1956, Blaðsíða 24

Skaiískyld ívcim hcimum
„Gjaldið þá keisaranum það, sem keis-
arans er, og Guði það, sem Guðs er.“
Borgarar jarðar og borgarar himins í senn, segir Kristur að vér
séum, og ég þarf ekki að leita langt til að finna dæmi. Ég lít út
um skrifstofugluggann og horfi á hávaxið tré, sem bar á liðnu
sumri krónur og blöð. Það er, eins og ég, tveggja heima barn:
Með rótum sýgur það næringu úr myrku móðurskauti moldar,
en einnig með blöðum úr lofti og Ijósi sólar.
Svo er maðurinn, barn myrkrar moldar og jafnframt lofts og
ljóss, sonur himins og jarðar í senn og skattskyldur báðuin: jörð-
inni, sem hann stendur fótum á, og himninum, sem hann lyftir
höfði mót.
Hvernig innum vér þessa tvöföldu skattskyldu af hendi?
Hvernig greiðum vér íslenzkir menn keisaranum skattinn?
Eða m. ö. o., hvernig liögum vér oss í þjóðfélaginu?
Eftir margra alda örbirgð, sem oft var „borin konunglega",
eins og séra Matthías sagði um Sigurð málara látinn, og eins
og hann hafði séð móður sína bera skort og skapraunir, hefir
örlagahjólið snúizt svo, að nú búum vér við svo mikla efnalega
velsæld, að flestir höfðingjar sögualdar á íslandi voru fátækir
vesalingar hjá miðlungstekjumanni í þjóðfélagi voru nú, — hvað
þá, ef miðað er við þá, sem báru hungrið og skortinn. Og er
það þá ekki hróplegt, að nú skulum vér haga oss þann veg í
þjóðfélaginu, að fjárhagskerfi þjóðarinnar riðar eins og hrynj-
andi skipaborg yfir höfði voru?
Vér viljum helzt ekki gjalda keisaranum neitt, en heimtum,
að þjóðfélagið gjaldi sjálfum oss skattinn í ótal myndum. Vér
krefjumst frelsis, en notum það sem skálkaskjól, og síngirnis-
kapphlaupið er svo blint, eiginhagsmunahyggjan svo skefjalaus,