Kirkjuritið - 01.02.1956, Blaðsíða 18

64
KIRKJURITIÐ
Hér sem oftar hafa refjar stjórnmálanna reynzt réttlætinu við-
sjárverðar, og kirkjan látið ískyggilega undan sveigjast. Það er
þó sagt séra Trevor til hróss, að þegar yfirvöldin leyfðu honum
að halda kveðjuræðu í kirkju sinni, „ef hann minntist ekki á
stjórnmár, lét hann ekki undir höfuð leggjast að halda því fram,
að „apartheid“ væri „guðlast“ og bæði afneitun á fyrirheitum
og fyrirætlunum Guðs. „Þetta er engin pólitík, aðeins sannleik-
ur“, sagði hann.
Hér ræðir um blæðandi sár á kirkjunni, sem oss íslendinga
varðar vissulega. Vér megum hvorki láta oss einu gilda slíkar
aðfarir sem stjórnarvaldanna í Suður-Afríku, né heldur leiðast
inn á hliðstæðar brautir í nokkrum efnum. Ég hefi það líka fyrir
satt, að fulltrúar íslendinga á þingi Sameinuðu þjóðanna hafi
jafnan lýst því yfir, að þeir teldu alla menn vera fædda til sömu
réttinda, hvernig sem þeir væru á litinn.
FangabúSir.
Þetta er raunar nýtt nafn í málinu, ný hugsun, nýr og djúpur
dráttur í heimsmynd vorri. Það var ekki fyrr en í og upp úr
fyrri heimsstyrjöldinni, — og þó einkum í hinni síðari, sem vér
fórum að heyra um þúsundir manna, er hnepptir væru í fjötra
og haldnir í þrældómi í geysistórum afgirtum fangabúðum, svelt-
ir og pyntaðir, jafnvel líflátnir á hryllilegan hátt, — mokað í ofna
líkt og kolum. Og það fylgdi sögunni, að þetta væru yfirleitt
ekki sekir menn, hvað þá glæpamenn í venjulegum skilningi.
Ólán þeirra var oftast annað hvort að hafa aðrar skoðanir en
valdhafarnir, — eða vera af öðrum þjóðum og kynflokki.
Ætla mætti, að oss hefði öllum runnið kalt vatn milli skinns
og hörunds við að heyra um þessi ótíðindi. Hefðum líka átt bágt
með að trúa því, að það gæti átt sér stað meðal menntaðra
þjóða, hvað þá „kristinna," að menn væru leiknir svo hart al-
saklausir, Er þá ekki skoðanafrelsi, málfrelsi, prentfrelsi og trú-
frelsi, sjálfsagðir hlutir í kristnum menningarríkjum á 20. öld-
inni?