Kirkjuritið - 01.02.1956, Blaðsíða 12

Öíirkfan og œskan
Þegar Menntaskóli Akureyrar var settur s. 1. liaust í Möðru-
vallakirkju að aflokinni messu, las skólameistari kafla úr hinni
fyrstu skólasetningarræðu Hjaltalíns liaustið 1880.
Niðurlag hennar var þannig: „Að endingu vil ég minna yður
og mig á það, að hvað sem vér getum, getum vér eigi af eigin
ramleik, að hvað sem vér gerum, gerum vér eigi af eigin kröft-
um, að Drottinn vor, alls máttar uppliaf, veitir oss, að vér nokk-
uð getum afrekað. Gleymum ekki að minnast hans handleiðslu,
á hverjum degi og á hverri stundu. Biðjum Drottin, að vér
megum nota þá krafta, sem hann hefir gefið oss, til að gera oss
að nýtum mönnum, þarfa náunga vorum og nytsama ættjörðu
vorri. Megi Drottins blessan hvíla yfir verki voru og blómga
þennan skóla landi og lýð til farsældar.“
* sj« *
Og skólameistari, Þ. Bj., hélt áfram og sagði: Undir þessi orð
tökum vér öll. E. t. v. ætti í framtíðinni að Ijúka öllum setningar-
ræðum skólans með þessum orðum hins fyrsta skólameistara á
fyrsta degi skólans.
* * *
Þessi vinsamlegu orð skólameistara í garð kristindómsins vek-
ur mann til umhugsunar um það, hvort ekki sé jarðvegur fyrir
nánara samstarf kirkju og skóla heldur en verið hefir. Prestar
koma stundum í skólana og er þar eflaust vel tekið. En hvers
vegna koma kennarar ekki með nemendur sína í kirkju öðru
hvoru, t. d. einu sinni í mánuði, eða þó ekki væri nema einru
sinni á vetri hverjum? Er þetta ekki athugandi fyrir þá skóla-
menn, sem eru kirkjunni vinsamlegir og hafa trú á uppeldisgildi
kristindómsins?