Kirkjuritið - 01.04.1956, Blaðsíða 32

174
KIRKJURITIÐ
„Lestu Ritninguna. Lestu mennina. Prédikunin á að vera inn-
gangur að gömlu meðhjálparabæninni í messubók, þar sem seg-
ir: „---þú hefir kennt mér, hvað ég á að gjöra —Sé prédik-
un ekki sálgæzla, er hún engin prédikun. Sálgæzla er allt, sem
hjálpar oss nær Drottni. Kristur er sálusorgarinn. Minni kröfu
getum vér ekki gert til sjálfra vor en þá, að vér leitumst við að
færa meðbræðrum vorum Krist.
Seinasta daginn talaði Wislöff rektor um stöðu prédikunar-
innar í guðsþjónustu kirkjunnar. Hann sýndi fram á, að prédik-
unin er liturgi eins og allt annað sem fram fer í messunni. Þar
er allt liturgi, því alls staðar er söfnuðurinn að þjóna Guði með
því sem fram fer. Þungamiðjur messunnar eru í raun og veru
tvær: prédikunin og sakramentið. En bezta og réttasta guðsþjón-
usta er þó ósönn, ef trúin er þar ekki með.
Prédikun Orðsins varpar lífsljóma á sakramentin. Vanti evan-
gelium, vantar allt sem er líf, innihald og einkenni kristinnar
kirkju.
Sakramentin varpa einnig ljóma á prédikunina. Því einnig þar
er eitthvað að gerast eins og við sakramentið. Prédikunin er
liturgisk þjónusta, sá hluti hennar, sem er sérstakt hlutverk
prestsins að inna af hendi. Prédikunin er bænagerð. Þar stönd-
um vér fyrir augliti Guðs, ekki til þess eins að biðja um eitthvað,
heldur miklu fremur til að leggja oss í hendur hans. Bæn er ekki
alltaf í bænarformi. . . . Og prédikunin er þakkarfórn „því hér
skal Guð heiðrast í prédikuninni með því að boða hans orð og
verk.“
Síðdegi og kvöldin fundardagana voru notuð með ýmsu móti
til samveru og kynna. Tvö þessi síðdegi eru mér sérlega minnis-
stæð. Fyrra sinni var fundarmönnum öllum boðið að skoða hina
nýju og glæsilegu út\'arpsbyggingu Oslóborgar. Er það á vissan
hátt ævintýrahöll tækni og menningarstarfsemi hjá frændum vor-
um. Þarna sátum vér hóf. Því stýrði Sigurd Lunde, sem átti
mikinn þátt í þessu heimboði. Ilann hefir með höndum dag-
skrárstjórn alls kristilegs efnis, sem norska útvarpið flytur —
en á því ber mun meira í dagskránni hjá þeim Normönnum en
oss fslendingum. Þessi rösklegi maður vinnur mikið starf og ómet-