Kirkjuritið - 01.04.1956, Blaðsíða 34

Hcildarútgráfa á verkuiii
séra nalíliíasai' .locliunis.soiiai'
(Xlr brc$i $rá scra 'Benjatnín 'Xrisliánssyni lil A. Q.)
Þeir, sem raunverulega berjast trúarinnar góðu baráttu, hljóta
oft að koinast í hann krappann, glíma við Guð í myrkri nætur-
innar, vera hraktir í urðina af skilningslausum múgnum. Var
ekki Jesaja spámaður sagaður sundur í trjábol? Allir vitmenn
hafa verið krossfestir meðal ræningja.
Nei, það sýnir þó, að örlítið hefir þokað áfram hér í trúar-
efnum síðan Matthías hellti sínu yfirburða andríki yfir sofandi
sálir, að aldrei mundi okkur hafa dottið það í hug að reka hann
úr kirkjunni. Við þetta má þó kannske setja spurningarmerki,
því að ég þekki presta, sem óska mundu þess að allir sálmar
hans væru farnir út úr sálmabókinni. En flestir munu þó nú orð-
ið sjá, að hann var kristninnar mesta ljós um sína daga, hann,
trúvillingurinn! Þannig sigrar andinn alltaf að lokum. Það ætti
nú verða okkar hlutverk, þeirrar kynslóðar, sem nú er uppi, að
rétta hlut Matthíasar, og ættum við að gera það sjálfra okkar
vegna fyrst og fremst, og í þakkarskyni fyrir það lið, sem hann
hefir veitt íslenzkri kristni.
Einn þáttur í því væri sá, að prenta eftir hann ræður og rit-
smíðar, sem enn hafa ekki séð dagsins ljós, þar á meðal þessa
páskaræðu (sem ég nefndi). Einhvers staðar er ávallt snillings-
bragð á ræðum stórbrotinna andans manna. Og M. skrifaði varla
svo setningu í sendibréf, að ekki væri einhver mergur í. Þarna i
óprentuðum plöggum Matthíasar rakst ég t. d. á langa ritgerð,
sem ég ætla að athuga betur seinna, sem nefnist: Ágrip af trúar-
sögu minni. Þar lýsir hann t. d. ekki með ófróðlegum hætti and-
lega ástandinu í Prestaskólanum um sína daga.
Þá má það kallast furðulegt fyrirbrigði, að ekki nema tæpur
helmingur af sálmum hans, þýddum eða frumortum, hefir enn