Kirkjuritið - 01.04.1956, Blaðsíða 38

180
KIBKJURITIÐ
og sagði síðan: „Guð minn góður, hver var það, sem kyssti mig?
Guð minn, hver kyssti mig? Enginn hefur kysst mig síðan mamma
dó.“
Svo lyfti hún upp svunturæksninu sínu og gróf í því andlitið,
um leið og hún var leidd eins og lamb upp í vagninn, sem flutti
hana í aðalfangelsið.
Seinna fór ég í dyflissuna í þeirri von að hitta hana. Vörðurinn
sagði: „Við höldum að hún sé gengin af göflunum. Hún gerir
ekki annað en ganga um gólf í klefanum, og í hvert sinn, sem ég
kem inn, spyr hún mig, hvort ég viti hver hafi kysst sig.“
„Viljið þér hleypa mér inn til hennar?“ bað ég. „Ég er henn-
ar eina og bezta vinkona. Má ég ekki fara rakleitt til hennar?“
Það var auðfengið. Þegar dyrnar opnuðust, sá ég, að hún var
þvegin og greidd. Hún horfði á mig stórum augum og spurði:
„Vitið þér, hver kyssti mig?“ Svo sagði hún mér sögu sína:
„Ég var ekki nema sjö ára gamalt barn, þegar mamma mín,
sem orðin var ekkja, dó. Hún lézt í dimmu bakhúsi. Þegar hún
var að skilja við, kallaði hún á mig, tók með höndunum um and-
litið á mér, kyssti mig og sagði. „Litla, stúlkan mín! Veslings
varnarlausa litla stúlkan mín, Guð minn, sjáðu aumur á litlu
stúlkunni minni, þegar ég er dáin, verndaðu hana og annastu
hana! Síðan hefur engin lifandi sála kysst mig, þangað til núna
nýlega.“ Og enn spurði hún: „Vitið þér, hver það var, sem kyssti
mig?“
Ég sagði: „Það var ég, sem kyssti þig.“ Síðan sagði ég henni
frá frelsaranum, sem elskaði oss svo, að hann bar syndir vorar
upp á tréð, og var særður vegna vorra misgjörða. Og þrýsti kossi
fyrirgefningarinnar á brá vora.
Og hann varð henni ljós, fögnuður, huggun, frelsun, græðsla
og kærleikur. Áður en hún slapp úr myrkvastofunni, voru fanga-
verðirnir ekki aðeins vottar að nýju lífi hennar, heldur endur-
fegurð. Og seinna hjálpaði Drottinn henni til að bjarga mörgum,
sem höfðu sokkið jafn djúpt og verið eins harðlega fjötraðir og
hún á sínum tíma.
Eva Bootli. (G. Á. þýddi.)