Kirkjuritið - 01.04.1956, Blaðsíða 37

Quð minn! ‘ttver kyssti mig?
Ég stóð að morgni dags fyrir framan stóra járntjaldið, þar sem
gengið er inn í lögreglustöðina og bráðabirgðafangageymsluna.
Þarna biðu nokkrir aðrir, sumir af forvitni, aðrir þeirra erinda
að hitta einhvern sér nákominn. Ég beið þess eftirvæntingarf ull,
að dyrnar opnuðust. Heyrði ég þungt fótaþramm, sem nálgaðist,
°g um leið skerandi kvenmannsrödd, er varð síhærri. Um leið
°g hliðið opnaðist, leit ég sjón, sem ég efast um að sjálf eilífðin
rnai úr huga mínum. Tveir lögregluþjónar drógu konu á milli
Sln, og tveir aðrir fóru á undan, en tveir fylgdu á eftir. Þetta
voru fílefldir risar, en konan alveg hörmuleg útlits. Ógreitt hárið
féll í sneplum niður um andlitið, hægra gagnaugað marblátt og
uPphlaupið, storknað blóð á hinu. Tötrarnir, sem hún var í, rifn-
lr og blóðugir. Hún reyndi af öllum mætti, að slíta sig af lög-
regluþjónunum, og andrúmsloftið virtist þrungið af blótsyrðum
hennar og bölbænum. Hún skók á sér höfuðið, og lögregluþjón-
arnir sex bæði drógu hana og ýttu henni.
Hvað gat ég gert? Eftir augnablik mundi ég hafa misst af
lúnu gullna augnabliki til hjálpar henni. Gat ég beðið fyrir henni?
Hl þess vannst ekki tími. Gat ég sungið sálm? Hrein fjarstæða.
Gat ég þulið henni einhverja ritningargrein? Hún mundi engu
skeyta því. Ég gaf mér ekki tíma til að hugsa um það, hvort það
Vasri æðri vísbending eða ekki. Ég veit það eitt, að um leið og
hún fór framhjá mér, gat ég ekki að því gert, að ég gekk að henni
°g kyssti liana á vangann.
Verið getur að lögregluþjónunum hafi orðið það að losa
Uln hald sitt á henni við þessar óvæntu aðfarir. Það eitt er víst,
að hún gat rifið sig lausa, og um leið og vindurinn þyrlaði lausu
hárinu frá ásjónu hennar, hóf hún spentar greipar mót gráum
himninum og hrópaði: „Guð minn!“
Eitt augnablik skimaði hún eins og æðisgengin í kring um sig