Kirkjuritið - 01.10.1956, Blaðsíða 33

SÉRA ÁSGEIR ÁSGEIRSSON
375
mimii. Dáðist ég að, hve þær voru vel færðar og hve vel hann
mundi það, sem á fundum hafði gerzt. Skeikaði þar aldrei neinu.
Ég er þess fullviss, að aldrei hefði neinum okkar fyrrv. soknar-
presta komið til hugar að skipta um formann meðan þess var
kostur að njóta þjónustu hans til þeirra hluta. Og er það sagt
að öðrum ólöstuðum. Við kveðjum hann allir með mikilli hlyju
og söknuði.
Sjálfur hafði ég kynnst séra Ásgeiri fyrst fyrir 60 árum síðan,
er við vorum heimasveinar á Langalofti hins gamla Latmuskola
veturinn 1896-1897. Við Ásgeir sváfum þar skammt hvor frá
öðrum. Oft gekk þar mikið á eftir að ljós höfðu verið slökkt og
allir áttu lielzt að vera sofnaðir. Ásgeir var þá í III. bekk, en eg
í I. — Innan um allan hávaðann og gauraganginn var hann alltaf
hinn prúði hefðarniaður, en gat þó tekið þátt í hogværum gleð-
skap. Eftir að sr. Ásgeir lauk stúdentsprófi skildu leiðir okkar
að mestu, þar til þær lágu saman aftur þrju siðustu arin her
> Reykjavík. Eftir öll mörgu árin, sem liðin voru, fannst mer þessi
gamli skólabróðir furðu litlum breytingum hafa tekið öðrum en
þeim, sem að sjálfsögðu fylgja hinum háa aldri. Hann var sami
trausti hefðarmaðurinn, glaður í hófi á „goðra vina fundi .
í minningargrein, sem séra Jón Guðnason þjoðskjalavörður
hefir skrifað um sr. Ásgeir eftir margra ára kynningu í Dölum
vestur, þar sem þeir voru nágrannaprestar og vinir, segir sera-
Jón meðal annars: „Ég hefi fáa menn þekkt, sem áttu svo öruggt
jafnvægi og kyrrð í huga sínum, sem hann. Reyndi oft a það
°g þó mest í hinni ströngu banalegu hans.“
Undir þessi orð séra Jóns get ég og eflaust allir, sem þekktu
séra Ásgeir, skrifað.
Björn StefÁnrson.
Kjarni kristindómsins.
„Elskum Hann! Þetta er allur siSálærdómurinn. Og: Hann hefur elskað
°ss að fyrra bragði! Þetta er trúarlærdónnirinn eins og hann leggur sig.“
'8inb. 1. Jóh. 4, 19). — Adolphe Monod.