Kirkjuritið - 01.01.1960, Blaðsíða 18

12
KIRKJURITIÐ
Hér er ekki unnt að rekja sögu þessara funda. Hún verður
vonandi rituð á sínum tíma og dómur á hana lagður. En það
hygg ég, að ekki muni dyljast neinum kirkjuvini, að fundirnir
hafi komið að gagni og reynzt þá bezt, er mests þyrfti við.
Þegar fækka átti prestum landsins um meira en %, þá stöðv-
aði almennur kirkjufundur þetta tilræði við kirkjuna, studdur
meginþorra þjóðarinnar. Þá lét einn prestanna svo um mælt:
„Gísli Sveinsson er gjöf Guðs til þjóðar vorrar á hættutíð."
Það var engin tilviljun, að Gísli Sveinsson var kjörinn til
þess að sitja um fjölda ára í Kirkjuráði Þjóðkirkju íslands,
heldur þótti mörgum einsætt að kjósa hann, meðan hans naut
við hér á landi. Hann var lengi varaforseti Kirkjuráðs, allt til
dauðadags. Saga þess er skráð í skjalasafni biskupsdæmisins
og sýnir það, hve mörg merk mál Kirkjuráð hefir fjallað um
og ráðið til farsællegra lykta. 1 þessu starfi öllu var Gísli
Sveinsson hinn ljúfasti samstarfsmaður, glöggur og fylginn
sér, hreinskilinn, einarður, vitur og góðgjarn.
Hann var einnig kosinn með miklu atkvæðamagni fulltrúi
á Kirkjuþing hinnar íslenzku þjóðkirkju og einróma varaforseti
þess, er það tók til starfa fyrir rúmu ári. Var allt starf hans
þar með sömu einkennum sem í Kirkjuráði og mikill styrkur
að þingsetu hens reynda og gáfaða manns. Meðal annars beitti
hann sér á Kirkjuþingi fyrir því máli, sem hafði verið eitt
höfuðáhugamál hans um áratugi og hann flutt vel og drengi-
lega bæði á Alþingi og kirkjulegum fundum, að ríkinu bæri
að leggja fram miklu meira til byggingar kirkna en verið hefði.
Það væri beinlínis skylda þess, og ætti að vera ljúf skylda.
Eins og vænta mátti, lét Gísli Sveinsson einnig mjög til sín
taka kirkjumál Reykjavíkur eftir það, er hann var hér bú-
settur orðinn. Hann var safnaðarfulltrúi Dómkirkjusafnaðarins
og átti sæti á héraðsfundum prófastsdæmisins og í safnaðar-
ráði Reykjavíkur. Hann studdi ennfremur af alhug fyrr og
síðar slysavarnir og önnur líknarmál og mannúðarmál, enda
lá það djúpt í eðli hans að vilja hvers manns vandræði leysa.
Eftir hann stendur opið skarð og ófyllt í flokki kirkjunnar
manna, og spurningin vaknar, eins og stundum áður:
Hver verður nú til hans vopnin góð
í hraustlega hönd að taka?