Kirkjuritið - 01.05.1961, Blaðsíða 10

Ræða Einars Einarssonar,
djákna, í Mi&gar&akirkju 23. apríl 1961
Ég vil biðja með anda, en ég vil einnig biðja nieð
skilningi. Ég vil lofsyngja með anda, en ég vil einnig
lofsyngja með skilningi. — 1. Kor. 14, 15—16.
Oefað er bcenin eitthvert elzta hjálpartæki mannsandans
til að tjá óskir sínar, þarfir og þrár fyrir þeim, sem hann
veit styrkan og líklegan til hjálpar í livers konar vanda og erf-
iðleikum, sem að liöndum ber. Ekki höfum vér fyrri spurnir
af hinum fyrstu mönnum en að þeir liafa þekkt bænina í
einhverri mynd. Mennirnir hafa fljótt orðið þess áskynja, að
þeir voru lítils megnugir án hjálpar. Þeir ráku sig á, að margt
var það, sem þeir réðu ekki við, t. d. dauðinn, veðurfarið, gang-
ur himintunglanna og fleira. Og ef til vill liefur hið mikla ljós
himinsins vísað þeim bezt veginn til liæða. Þannig er sögnin
um Þorkel mána, að hann lét bera sig út í sólskinið á dánar-
dægri, því liann sagði, að sá mundi mikill, er sólina hefði
skapað og fól sig lionum. Mennirnir skildu, að til var máttur,
sem megnaði meira en þeir og þeir sneru sér til hans — í bœn.
Og mennirnir fengu svar. Þeir fengu sendan kraft og lijálp í
raunum. Og þeir fengu opinberun. Drottinn opinberaði sig
meðal mannanna. Og þeir trúðu á hann, því þeir fundu að
hann var sterkari en allt, sem þeir þekktu og að bjargráð
lians brugðust ekki. Mestu menn hverrar samtíðar gengu á
undan í bænrækni. Þannig segir í 1. bók Móse, að Isak liafi
gengið út að áliðnum degi til að gjöra bæn sína úti á mörk-
inni. (1. Mós. 24, 63). Og Davíð segir: „Drottinn liefur heyrt
grátbeiðni mína. Drottinn tekur á móti bæn minni“, og ,,Þá
er ég hrójja til Drottins, svarar hann mér frá sínu lieilaga
fjalli“. (Sálm. 3, 5). Jesús Kristur lagði ríka áherzlu á bænina.
„VakiS og biöjiS, svo þér falliS ekki í freistni!“