Kirkjuritið - 01.05.1961, Blaðsíða 39

KIRKJURITIÐ
229
í sínu starfi að vekja guðsröddina í brjóstum þeirra, sem liann
hefur afskipti af og gera anda guðslaga virkan í sálum þeirra.
Starf lians er fyrst og fremst leiðbeiningar- og lijálparstarf.
Hins vegar er það almenn skoðun, að lögregluþjónar séu fram-
hleypnir og skipti sér af því, sem þeim komi ekki við og séu
jafnvel ruddalegir. Um heildina er þetta misskilningur — und-
antekningar ræði ég ekki — lögregluþjónninn reynir að hafa
bætandi áhrif á þá, sem hann hefur afskipti af. Öllum er ljóst,
að það eru mörg vandamál í sambandi við umferðina í bæjun-
um og jafnvel á vegum úti. Það eru umferðalinútar, slys og
fleira, sem eiga sér stað. Þetta eru vandamál, sem lögreglu-
þjónninn reynir að leysa bæði með því að líta eftir að þeim
öryggisreglum, sem settar hafa verið, sé hlýtt, greiða úr um-
ferðatruflunum og veita aðra þá aðstoð, sem liann getur. Þótt
settar reglur séu brotnar og lögregluþjónn verði þess var, þá
er það ekki aðalkappsmál hans að koma fram sektum eða refs-
*ngum, lieldur að komast í snertingu við innri mann liins seka,
þannig að samvizka hans sjálfs vakni og vitundin um það, að
þessar reglur og ráðstafanir eru ekki gerðar af fjandskap við
hann, heldur til öryggis fvrir hann og aðra. Hefur presturinn
ekki líka á hendi umferðastjórn? Er liann ekki að vísa veg-
mn, þann veg, sem til lífsins liggur? Er það ekki gert til ör-
yggis fyrir einstaklinginn og heildina, til þess að liann eða
þeir glati ekki sínum andlegu verðmætum? Jú, og aftur jú.
Hér er einnig sami andinn; ekki refsað þótt vikið sé af veg-
mum, heldur reynt að vekja viljann til þess að fara réttan
Veg og halda umferðareglurnar, þá fyrst, ef það tekst, er ár-
angurs að vænta.
Annar snar þáttur í starfi lögregluþjónsins er afskipti hans
af ölvuðum mönnum og konum, sem af afleiðingum ölvunar
valda óþægindum, hættum, eða hafa orðið olnbogabörn mann-
h’fsins. Einnig liér er starf lögregluþjónsins hjálparstarf, bæði
við þann sem lirasað hefur og liann eða liana, sem fyrir óþæg-
mdunum verða. 1 þessu sambandi má einnig nefna sérstaklega
afskipti lögregluþjónsins af unglingunum, sem eru í þann veg-
mn að lenda á villigötum eða komnir á þær. Þetta eru vissu-
lega mál, sem presturinn hefur afskipti af í sínu sálgæzlustarfi.
Há er það nokkuð algengt, að lögregluþjónn þarf að tala á
milli lijóna eða koma á sáttum manna á milli, ýmist í sam-