Kirkjuritið - 01.05.1961, Blaðsíða 12

KIRKJURITID
202
Svo óglöfíf;; er orðin markalínan á niilli þess, sem byggir upp
og þess, sem eyð'ir. Og í ilag stendur heimurinn á öndinni,
titrandi af ótta, andspænis þeim jörmunöflum, sem manns-
andinn hefur leyst úr læðingi. Og þelta er vegna þess, að
framámenn þjóðanna í vísindum og stjórnmálum liafa treyst
um of á eigin hugvit og mátt og misst sjónar á sannleika og
réttlæti, svo úr hefur orðið örvæntingarfullt stríð um völd
og auðæfi. Vitur maður hefur sagt: „Þann dag, sem barátta
mannsins snýst eingöngu um brauð og völd, glatar lífið sál
sinni“.
Aldrei liefur verið meiri þörf á samstilltum bænaranda en
einmitt nú, þegar stærstu þjóðir heimsins standa tilhúnar til
atlögu með hinum hryllilegustu vígvélum, sem mannsandinn
hefur fundið upp. Aldrei hefur verið brýnni þörf fyrir hróð-
urlegan kærleika til allra manna en nú.
Menn kunna nú að segja, að vér Islendingar þurfum ekki
að óttast hernaðarátök og þurfum ekki að biðja vegna þess,
sérstaklega. Vonandi reynist það rétt. En oss ber að biðja
fyrir heiminum, eins og hann er í (lag. „Ég er í skuld við alla
menn“, segir Páll postuli. Oss ber skylda til að minnast hinna
þjáðu úti um allan lieim og hiðja fyrir þeim.
Allir, sem komnir eru að miðjum aldri, muna hina gömlu,
íslenzku heimilisguðrækni, muna bænirnar, sem |»cir lærðu
að biðja við móðurkné, muna signinguna, sem þeim var kennt
að hafa um hönd hvern morgunn, muna kvöldbænina, sem
þeir sofnuðu út frá á hverju kvöldi. Það var arfur, sem ekki
eyddist, veganesti, sem entist alla ævi. Ég liika ekki við að
fullyrða, að með því að leggja niður heimilisguðrækni hefur
þjóðin glatað dýrmætari gimsteini en hún sjálf gerir sér grein
fyrir. Og það er sannarlega kominn tími til að fara að leita
að honum og finna liann. Segjum að vér verðum svo sem 5
mínútum á hverjum morgni til að biðja bæn og minnast fagn-
aðarerindisins, og eins á kvöldin að bera fram þakkarbæn til
Guðs fyrir góðan dag. Það fer mörg stundin fyrir minna, en
það er regla, sem enginn mun sjá eftir að taka upp.
Á seinustu árum hefur komið allmikil vakning fyrir bygg-
ingu nýrra kirkna og endurbóta á gömlum kirkjum. Það er
gleðileg staðreynd og er góðs viti. En þótt gott sé og sjálfsagt
að byggja’sem flestar og fegurstar kirkjur, verðum vér þó að