Kirkjuritið - 01.05.1961, Blaðsíða 35

SÉRA FRIÐRIK FRIÐRIKSSON
KveSja
I
Ylur auðmjúkra handa
liljóiVur um hjarta mitt fer
um humfölar nætur og sólglaiVa daga.
Ilm skildiriVu eftir
aiV lífga lífið í mér.
LjóiV var þín ævisaga.
AuiVugur varstu, sem áttir þann vin
er andann vekur af svefni.
— AiV eiga í þrautum liiiV þolgóiVa skyn
þaiV er að húa við efni.
Gamall saztu í gömlúm stól
gamla hókin á hnjánum.
Bókin Helga var hjarta þíns sól.
Það var hún, sem lýsti af bránum.
Hennar mildi var mildi þín.
Meistarans þyrnar þig stungu.
I henni óttirðu heila sýn.
Hún lagði orð á tungu.
Svo vel mætti nefna þig brennandi hlys
eða hjartan logandi kyndil
— en væri það ekki að gera gys
að gömlunt manni nteð vindil?
II
Þitt skóhljóð er dáið. Þó er mín þögn ekki snauð.
Og þunginn í lijarta er frjór eins og mohlin svarta.
1 húmskauti jarðar á himininn falinn sinn auð.
Á hlýjustu reininni hvítustu liljurnar skarta.
Áfram fer þú. — Eftir stend ég.
Orlagaþræðir rakna.
Ég veit, að þú fylgir mér forlagaveg
er framtíðardraumarnir vakna.
Heilum fótum heldurðu fram á þá leið
sem holdsins fúa cr varin,
með Honum, er átti þinn helgasta eið
og hollustu lífsins var svarin.
Á rökkurslóð reikandi hnattar
tinnu þér eldur og hlóð
þá einu sigra er vinnast.
Spámaður varstu nteð þessari þjóð
og þín munu hörn hennar
lengi með lotningu minnast. Úlfur Ragnarsson.
15