Kirkjuritið - 01.05.1961, Blaðsíða 36

226
KIRKJURITIÐ
• •
Olmusan
GAMALL, lirörlefíur betlari stöðvaði mig á
götunni. Rennvot augun voru rauð og þrút-
in, varirnar helbláar, óbirt sár á ýmsum
stöðum, fötin lireint rægsni. Skelfilega bafði fá-
tæktin leikið bann hart.
Hann teygði nú blóðrisa og óhreina liendina í
átt til mín, það lá við að bann æpti á bjálp.
Ég grúskaði í öllum vösum. Ég bafði enga pen-
inga, ekkert úr, ekki einu sinni svo mikið sem
vasaklút á mér.
Betlarinn dokaði stöðugt við og liönd lians skalf
og hristist. Utan við mig og í fáti, greip ég þessa
óhreinu og titrandi liönd og þrýsti bana lijartan-
lega.
„Þú mátt ekki áfellast mig, bróSir minn. En ég
á ekkert til að gefa þér, bróðir“.
Betlarinn fessti á mér blóðblaupin augun, það
leið bros um blásvartar varirnar — og svo þrýsti
hann sjálfur kalda fingur mína á móti.
„Það skiptir engu máli, bróðir“, muldraði liann.
„Ég þakka þér samt fyrir þetta, bróðir. — Þetta
er líka ölmusa“.
Og þá skildi ég að þessi bróðir minn bafði gef-
ið mér ölmusu.
TURGENJEV