Kirkjuritið - 01.05.1961, Blaðsíða 46

Er kirkjan að undirrita
dauðadóm sinn?
PrESTAR tala um þörfina á að fylla kirkjurnar af fólki, —
fáir aðrir. Það er ósköp tómlegt að predika yfir auðum sætum.
Er nokkur þörf á að fylla kirkjurnar? Nei, ekki nema því
aðeins, að þangað sé eittlivað að sækja. Svo er ekki, nema
fagnaðarerindi sé þar hoðað. Að öðrum kosti eru kirkjur ekki
liús Guðs.
Það er of sjaldgæft í dag, að menn verði lieilir fyrir trú
sína. Því eru svo fáir lieilir, svo fátt um fullorðið fólk og svo
margir stórir drengir, sem leika sér á hílum, — já, og líka að
geimförum. Árin, sem áttu að vera manndómsár, fara í barna-
hrek. Enginn verður heiR nema fvrir trú sína.
Stórir strákar vilja tala fyrir mörgu fólki — lielzt troðfuRri
kirkju. FuRorðinn maður veit, að sá, sem er trúr hinu bezta
í sjálfum sér, er sæR, þó að ytri aðdáun bresti: „SæRr eruð
þér, þá er menn atyrða yður og ofsækja og tala ljúgandi aRt
iRt um yður mín vegna“. Orð meistarans liljóma gegn um nið
aldanna.
Kirkja Krists getur ekki undirritað neinn dauðadóm yfir
sjálfri sér. Hún er Guðsríkið, sem Jesús frá Nazaret vitnaði um,
eilífðin í hrjóstum mannanna, já, í þínu eigin brjósti, livort
heldur þú vakir eða sefur. „Guðsríkið er hið innra með yður“.
Kærleikurinn býr í hjörtum, ekki í húsum úr tré eða steini.
Sú stofnun, sem á að boða fátækum fagnaðareriiuli verður (sem
betur fer) sjálfdauð, ef hún bregzt lilutverki sínu, ef liún tek-
ur að boða játningar í stað fagnaðarerindisins og treystir meira
á fjárveitingar, guðfræði og auglýsingar en á undur upprisunn-
ar. Þegar kirkja mannanna hýður steina fyrir brauð, á liún
ekkert erindi til fátækra, ekkert fagnaðarerindi. Þegar andRt