Kirkjuritið - 01.05.1961, Blaðsíða 23

KIRKJURITIÐ
213
ekkert liverju þeir eiga a3 svara, stundum finnst þeim ekki
rétt að segja börnunum að þeir viti ekki neitt með vissu í mál-
inu, stundum vilja þeir leyna barnið sannindum af hinum
°g þessum ástæðum. Ég liygg réttast, eins og er niðurstaðan í
nefndri grein, að segja börnum það, sem maður veit bezt og
kýs belzt að trúa. Hvort heldur er um Guð eða veröldina, þau
sjálf eða samskipti mannanna. Jafnt á sviði vísinda, sem í trú-
ar- og siðferðisefnum. En vitanlega er ekki sama livernig það
er sagt. Og verið getur að þörf sé að segja þeini, að liitt og
þetta sé þeini enn ofvaxið að skilja. Þau verði að bíða með að
fá skýrgreiningu á því unz þeim vex frekar vit og þroski. En
nlls konar blekkingar eru skaðlegar. Börnin láta líka sjaldn-
ast af þeim villast. Þau finna livað er ólieilt og ótraust.
Foreldrarnir meta það að sjálfsögðu jafnan livað þeim finnst
æskilegast að gefa börnum sínum í veganesti áður en þau
leggja upp að lieiman. En ég get ekki varizt því að finnast,
a''> börnin liafi mörg farið á mis við fræðslu um sumt, sem tal-
befur verið um aldirnar „belgast og æðst“ og ekki vanin á
ítð biðja eins og vert væri. Og er þó bænin það, sem flestir grípa
til, þegar mest á reynir, eða þeim finnst þeir eiga allt í búfi.
Og þrautaráðið til að friða eirðarlausa og angistarfulla sál.
Svar
Vinur minn, mikill merkisprestur, skrifaði mér ekki alls
iyrir löngu m. a.: „Menn eru stundum að segja við mig, að
Kirkjuritið sé svo leiðinlegt, að það sé ólesandi .... En bið
spaugilegasta er, að ég er þess fullviss, að ýmsir, sem segja þetta,
lesa aldrei Kirkjuritið. Þeir eru bara fullvissir um, að það
hljóti að vera leiðinlegt“.
Svo kynlega vildi til, að sama morguninn og mér barst bréf-
ið rak ég augun í eftirfarandi auglýsingu í einu dagblaðanna, og
var hún frá því vikuritinu, sem nú er einna útbreiddast:
«Þau komu nú að búsinu og gengu frá bílnum og fóru inn.
Þegar þau böfðu tekið af sér vfirbafnirnar, gekk Jakob að
stofudyrunum og opnaði þær. Honum brá bastarlega, þegar
kann leit inn, því að það var heldur óvenjuleg sjón, sem bon-
um mætti: Sjö piltar og sjö stúlkur á aldrinum fjórtán til
utján ára. Að minnsta kosti fjórar vínflöskur, flestar tómar,