Kirkjuritið - 01.05.1961, Blaðsíða 42

Umburðarlyndi í trúmálum
Islenzka þjóðkirkjan er af sumum talin ákaflega frjálslynd
og umburðarlynd í kenningum og stefnu. Það hefur verið sagt
henni til hróss, og það hefur líka verið sagt henni til lasts.
Og hvort tveggja á við nokkur rök að styðjast. Trúarlegt um-
hurðarlyndi er eitt bezta tákn um sannmentað hugarfar, sem
virðir og metur skoðanir og tilfinningar annarra, og gengur
leiðina fram til frjálsrar liugsunar og sannra framfara. En
trúarlegt umburðarlyndi getur líka orðið að tómlæti og kæru-
leysi gagnvart stærstu og fegurstu viðfangsefnum á þroska-
braut mannkyns og þannig stefnt út í sljóleika og linignun
alls, sem nefna mætti menntun og meimingu.
Það er sjálfsagt hægt, því miður, að benda á slíka aðstöðu
íslenzku kirkjunnar, en þó mun það ekki enn liafa sett sinn
blæ á starf hennar og svip, þegar skyggnzt er bak við yzta hjúp-
inn, sem margir segja að sé litaður af kæruleysi um trúmál og
jafnvel öll andleg viðfangsefni.
Sanni mun nær, að íslenzka kirkjan hafi borið gæfu til að
vera þarna komin feti lengra flestum öðrum þjóðkirkjum til
þess, er koma skal. En það er einmitl það umburðarlyndi og
skilningur, sem ekumeniska lireyfingin eða Alkirkjuráðið er
nú að flytja heiminum með samstarfi lielzt allra kirkjudeilda
og trúflokka. Lengra verður víst nauinast gengið í umburðar-
lyndi og samúð með trúarskoðunum hinna ólíkustu einstakl-
inga og kirkna.
Sú var tíðin, að margir urðu að týna lífi og limum fyrir trú-
arskoðanir sínar. Ofsóknir, þröngsýni og ofstæki í skoðununi
verður ætíð svartasti skugginn á ferli kirkjunnar, og þar stend-
ur íslenzka kirkjan álengdar að mestu, þótt einnig hún eigi
þar sínar óhugnanlegu minningar.
Eitt hið fegursta dæmi, um það frjálslyndi, þann anda, sem