Kirkjuritið - 01.05.1961, Blaðsíða 24

214
KIRKJURITIÐ
lágu á gólfinu og borðum, glös alls stað'ar, fæst rétt standandi,
segulbandið hátt stillt, — allt á rúi og stúi og ringulreið.
Tveir piltar voru að dansa við dömur, kvnlega fáklæddar.
1 sófanum var par, þótt lítið sæist af stúlkunni, bak við liurð-
ina lá stúlka í dái, og yfir benni kraup piltur .... Bak við
standblómið í einu liorninu mátti sjá skínandi þjóbnappa ....
Út um dyr handan stofunnar komu bræðurnir, synir út-
gerðarmannsins. Þeir leiddu sína stúlkuna livor. Þau voru
sæmilega stödd fatalega, en úfin og rjóð í kinnum.
Þetta er úr sögunni „Svndir feðranna““.
Svona „skemmtilegt“ getur Kirkjuritið ekki orðið. Hvorki
reynir það né vill. Lætur þar öðrum eftir skeiðið. En fleira
er matur en feitt ket og allar skemmtanir ekki sama eðlis, enda
smekkur manna misjafn þar sem annars staðar.
Guðmundur á Sandi segir í kvæði um Jón prófast fróða á
Stafafelli:
Er æskan sér spillti í spilum
og spriklaði í hringsóli um nátt
við sátum hjá Angantýs eldi
við Eddu og tungunnar mátt.
Að Hnituði, hringnum þeim góða,
sem heiðninnar dýrgripur var,
við lékum, því lýsisgulls birtu
nm lágnætti gersemin bar.
Dans og spil eru oft góð skemmtun, en óneitanlega hefur
lestur úrvalsbókmennta, bæði í bundnu og lausu máli, skemnit
enn fleirum, enzt lengur og skilið meira eftir.
Þess er og að geta, að Kirkjuritið befur öðru blutverki að
gegna en að vera stundargaman. Það er málgagn kristinnar
kirkju á Islandi. Og slíks er þörf í dag. Ég nefni aðeins eitt
dæmi því til sönnunar. Nýlega leggur A. H. (sem ætla má að
sé stúdent) þannig út af 1. Kor. 15, 22 —“. Þetta er fagnaðar-
erindi kristinnar trúar: að gera manninn sjálfan að skríðandi,
fyrirlitlegum ormi í duftinu, sem því aðeins losnar úr fjötruin
erfðasyndarinnar, að liann afneiti sjálfum sér og gerist eitt
með Guði. — Er þetta búmanismi? Nei, þetta er mannbatur“.
Litlu síðar er aftur talað um „mannbatur kristinnar trúar“.
Ef meira að segja stúdentar á Islandi vita ekki betur um