Kirkjuritið - 01.01.1965, Qupperneq 14

KIKKJUItlTlD
8
villa, eru Ijósaskiptin lians aðeins til í niannsliuganum? Er liann
bara skrýtla í efninu, tóminu, liinu eilífa tómi? Er hann að-
eins snöggur furðuglampi á Stórasandi, sem af algerri liendingu
bregður fyrir eitt andartak, ámóta og þegar geisli glóir á fönn
eða mynd birtist í skýi? Það liverfur allt aftur og er í raun-
inni ekki neitt, speglaðist aðeins í svip í mennsku auga, sem
kannski gladdist, en kom og fór án alls tillits til þess livort
nokkur sá, og liafði engan tilgang.
Kannski liorfa einliver augu á þetta daggarglit og skugga-
dans, sem vér köllum mannbeim, liorfa á það líkt og þú liorfir
á stráin fyrir fótum þér eða kristalla bjarnsins.
Kannski lilusta einbver eyru á lilátrana og grátinn líkt og
þú lilustar á þyt í laufi eða dropafall á glugga.
Kannski, kannski ekki, það skiptir auðvitað engu, ef þetta
er ekki annað eu leikur, duttlungar náttúruafla, nema að því
leyti, að ef svo er, ef einhver augu liorfa þannig á þetta svið,
verður leikurinn þeim mun grárra gaman, þessir duttlungar
því ferlegri vitleysa. Þá verður ekkert sannara sagt um lífið,
um mannheiminn, en það, sem skáldið kveður:
Það bjargast ekki neitt, það ferst, það ferst,
það fellur um sig sjálft og er ei lengur.
Svo marklaust er þitt líf og lítill fengur
og loks er eins og ekkert liafi gerst.
Af gleri strokið gamalt ryk og lijóm
er gleði þín og bryggð í rúmi og tíma.
Það andbt sem þú berð er gagnsæ gríma
og gegnuin liana sér í auðn og tóm.
Já, þetta er sannleikurinn, a.m.k. mikið til allur, ef vér eigum
ekki enn annan lieim, binn þriðja, liandan tímans, bak við
náttúruöflin, innar en bjartaslögin, ofar allri sól.
III.
Og nú er fyrsti janúar. Þú veizt að þessi fvrsti mánuður
ársins er kenndur við Janus, rómverskan guðdóm, sem liafði
tvö andbt og sneri annað aftur, bitt frarn. Hann var mannleg