Kirkjuritið - 01.01.1965, Blaðsíða 37

KIRKJURITIÐ 31
af biskupi íslands, lir. dr. tlieol. Jóni Helgasyni, maSurinn
íneð sólskinsskapið og bjartsýnið.
Meðan séra Halldór var prestur í Flatey og a Breiðafjarðar-
eyjum, kynntist liann eftirlifandi konu sinni, frú Láru Ágústu
Ölafsdóttur bónda í Hvallátrum. Giftust þau 26. júlí 1924. Frú
Lára er bin mesta ágætiskona, er samfara iniklum mannkost-
um, býr yfir ágætum hæfileikum. Hún stóð traustan vörð við
blið manns síns og var lionum jafnan liinn bollasti ráðgjafi í
erilsömu og ábyrgðarmiklu starfi. Séra Halldór fór þá heldur
ekki dult með, að þá liafi gæfan verið sér gjöful, er liann
fann þennan bjargfasta og innilega ævifélaga sinn.
1 Flatey var séra Halldór einungis 5 ár og fór á Súganda-
fjörð 1926 og var þar til ársins 1941. En þaðan fluttist liann
að Mælifelli í Skagafirði og var þar til ársins 1945, en þá var
bann kosinn prestur í Vestmannaeyjum. Bjó liann síðan á
Ofanleiti, unz liann lét af prestsskap í fardögum 1961, aðeins
68 ára gamall.
Séra Halldór óx upp á þeim árum, þegar ungir menn og
konur sungu bvarvetna um landið, þvert og endilangt: „Ég
vil elska mitt land“, og höfðu að kjörorði: „Islandi allt“. Þá
sungu og töluðu hinir ungu af eldmóði bjartans. Þá fæddust
Lka liugsjónir, mannbætandi liugsjónir, sem milduðu beizkju
örbirgðar og umkomuleysis, og menn sáu rofa fyrir sólu. Sól
írelsisins var að roða austurloftið, og menn fundu á sér, að til
mikils var að vinna. Þá efldust menn að þreki og áræði og
v°ru fúsir til að fórna miklu fyrir liugsjónir sínar.
Séra Halldór var ekki þannig skapi farinn, að liann léti
lengi standa á sér að hrífast með af þessum liugsjónaeldi og
bugsjónafegurð, sem aldamótamennirnir, ásamt góðskáldum
okkar, böfðu kveiktan, því að svo var hann af Guði gerður að
'ilja ævinlega vera viðbúinn að liefja merkið og lialda því
bátt á lofti, þegar góður málstaður skar upp lierör.
Hann var maður bjartur yfirlitum, fríður sýnum og svip-
mikiU, og frá augum liáns sindraði líf, sem bar vott góðum
gafum Iians. Og eins og liann var bjartur yfirlitum, livíldi
beiðríkja og ferskleiki í lians liugarbeimum, en þar skírðist
bans mannkostagull með fjölgandi árum og vaxandi reynslu. —
Og allt, — bókstaflega allt, sem vakti lijá honum vonir um
birtu og yl, var lionum ósegjanlega kært. En alls staðar þar,