Kirkjuritið - 01.01.1965, Qupperneq 42

36
KIRKJURITIÐ
Fyrirmynd
Vikublað' ensku kirkjunnar C.E.N. er stórl á íslenzkan mæli-
kvarða og talsvert fjölbreytilegt. 1 því eru ýmsir fastir þættir.
Einn er sá að ákveðinn þingmaður skrifar um þingmál. Sá er
íhaldsmaður. Þegar kosningarnar síðustu voru um garð gengn-
ar, lék mér liugur á að sjá, livernig hann heilsaði nýju stjórn-
inni. Kveðjur lians komu mér gleðilega á óvart. Hann rak ekki
í hana hornin, livað þá að liann jysi liana auri. Heldur ræddi
um liana af mesta lióglæti og að því er bezt varð fundið af
fyllstu sanngirni. Sagði sem satt er að Wilson væri enn meiri
vandi á höndum sakir þess hve liann liefði nauman meiri liluta
í þinginu. En ekki væri að efa starfsliæfni lians og forustuhæfi-
leika. Þá nefndi liann nöfn margra ráðherranna. Fyrst þeirra,
sem telja mætti víst að stæðu vel í stöðu sinni og fengju mörgu
góðu til vegar komið. Næst annarra, sem lieita mættu óskrifað
blað og enginn gæti sagt um livernig reyndust, né livað lengi
tylldu á stjórnarbekknum. Loks minntist liann svo á tvo, þrjá,
sem fara yrðu fram úr vonum, ef mikið lægi eftir þá.
Mér fannst lireinviðri í greininni. Maður fagnar því líka oft
að lesa í erlendum blöðum, fræðilegar og skemmtilegar greinar
um þjóðmál. Greinar með engu sérstöku flokksmarki, lieldur
skráðar í þeim tilgangi að veita upplýsingar um hin og þessi
vandamál eða ræða mikilvæg efnaliags- og menningarmál frá
ýmsum hliðum. Leiðararnir eru ekki keimlíkt nöldur viku eftir
viku, og aldrei neinar inannskemmdir.
Ein liöfuðástæða þessa er eflaust sú, að blöðin eru ekki jafn
flokksháð erlendis og þau eru liér.
En gætum við samt ekki breytt nokkuð um tón og málsmeð-
ferð á þessu sviði?
Margar stjórnmálaræður virðast benda til að þeir, sem flytja
þær, hugsi að fólkið segi: þetta vil ég lieyra. Það þýði ekki að
tala til þess í öðrum róm. Það krefjist orðaslagsmála.
Því ekki að freista þess að vita livort því falla ekki skynsam-
legar rökræður og sannar og greinargóðar upplýsingar enn
hetur?
Og ekki gæti það skaðað þótt andstæðingarnir væru jafnan
látnir njóta sannmælis. Og talið sjálfsagt að vér öll fylgdum
alltaf góðum málstað, livers flokks, sem sá maður er, sem ber