Kirkjuritið - 01.01.1965, Qupperneq 68

62
KIRKJUItlTlÐ
að fara Iiáðulegum orðuni um kirkjur og kirkjubyggingar, vit-
andi það, að slíkt lætur vel í eyrum allmargra, einkum þeirra,
sem láta sér lítt umliugað að sækja lielgar tíðir.
Hins vegar er stór hópur leikmanna, sem þykir vænt um
kirkju sína og vilja veg Iiennar sem mestan. Þeir trúa því, að
kirkjan liafi svo mikinn og háleitan boðskap að flytja, að
ekkert musteri sé of stórt né of veglegt lienni til handa.
VI.
Fyrir tæpum tvö þúsund árum gerðust merkustu atburðir
sögunnar, sem hófust með boðskapnum: „Sjá, ég flyt yður
mikinn fögnuð .. .“ Nýtt viðhorf skapaðist. Lífið fékk nýtt
gildi og tilgangur þess varð auðsær.
Sumum fullnægja frásagnir af þeim atburðum, er þá gerð-
ust. En fyrir öðrum dofnar saltið — ef ekki er um bætt. Fjar-
lægðin í tíma og rúmi liylur margt í móðu. — Og nú, á þessum
efnishyggjutímum, þegar augnahlikið er mikilsverðast og alls
konar efasemdir leita fast á, má einskis láta ófreistað til að
endurlífga Iiinn lielga boðskap með öllum þeim ráðum, sem
tiltæk sýnast.
Ég lield, að nútíminn krefjist þess af kirkjunni, að liún reyni
svo sem kostur er að sanna með ótvíræðum dæmum, að enn
sé gleðiboðskapurinn í fullu gildi: „Sjá, ég er með yður alla
daga . ..“ Hér nægir ekki að segja við nútímamanninn, lilað-
inn af efasemdum: „Einu sinni var“, því að liann bætir strax
við: „en svo ekki meir“.
VII.
Svo sem ég hef áður minnzt á, tókst íslendingum að tengja
saman fornar og nýjar bókmenntir við hin erfiðustu skilyrði.
Með þeim liætti verður atliafna- og menningarsaga þjóðarinn-
ar því nær einn óslitinn þráður.
Þess munu margir óska nú, að kirkjunni tækist eins vel, að
tengja hinar fornu trúarbókmenntir við nútímann og gera þær
lifandi í liuga trúarveikrar kynslóðar.
Ef hefðhundin aðferð er ekki sigursæl, verður að leita að
nýjum leiðuni. í hoðskap kirkjunnar verða að felast nýjar og
nýjar sannanir fyrir því, að enn sé þráðurinn að ofan heill og
að enn sé yfir okkur vakað. — En livað getur hún þá sagt