Kirkjuritið - 01.01.1965, Qupperneq 72

KIRKJURITIÐ
66
bifast ei má, getur kirkjan lagt stein í götu sína, ef hún lætur
klafa trúarkerfa liindra sig í því að flytja boðskap sinn eftir
þeim leiðum, sem líklegastar eru á hverjum tíma.
Enskur prestur befur látið svo um mælt, að kirkjan eigi eins-
kis annars úrkosta en skipa dásemdum nútímans á bekk með
kraftaverkum ritningarinnar. — Um þetta skal ég ekki dæma.
Hins vegar veit ég, að kraftaverk eru alltaf að gerast.
Bezt fer á því að segja liverja sögu eins og bún gengur. Mér
og mínum líkum fer líkt og Jónas segir: „Felldur em eg við
foldu, frosinn og má ei losast“. En við viljum geta bætt binu
við: „Andi Guðs á mig andi, ugglaust mun ég þá liuggast“.
Ég dái þá menn, sem finna livöt hjá sér til að ganga í þjón-
ustu kirkjunnar og boða fagnaðarerindið, því að bvert væri að
leita, og livar skjól í liretviðrum lífsins, ef boðskapur kirkjunn-
ar þagnaði?
En eins og ég bef áður minnzt á, er ég alltaf að vona, að prest-
unum takist að gera liinar fornu trúarbókmenntir lifandi í nú-
tímanum. Ég er alltaf að vonast eftir, að þeir segi okkur frá
óyggjandi dæmum um það, að enn sé þráðurinn lieill og enn sé
yfir okkur vakað.
Ég veit um málsmetandi kirkjuvini, sem lialda því fram, að
mesta athygli veki þær ræður presta, sem fjalla um vandamál
nútímans og bendi á, bvert sé að leita, svo að komizt verði út úr
ógöngunum. — Hins vegar er fjöldi fólks, sem kynnzt befur
ýmsum nýrri andlegum breyfingum, óánægt með það, bve kirkj-
an liefur verið tómlát í þessu efni.
Eiríkur Sigurðsson, skólastjóri á Akureyri, merkur æskulýðs-
leiðtogi og kirkjuvinur, sagði í ræðu á kirkjuviku í fyrravetur
m. a. þetta: „Einhver mesti ræðusnillingur kirkjunnar, Harald-
ur Níelsson, átti vísa fulla kirkju, þegar liann messaði. Og liann
ræddi oftast um „mikilvægasta málið í heimi“. Og okkur lilýt-
ur að gruna, hvað’ liggur á bak við þessi orð skólastjórans.
Nii á dögum liggur ekki í láginni, að kirkjusókn er yfirleitt
dauf. Við getum varla komizt fram lijá því að hugleiða, livers
vegna kirkjan var alltaf full bjá séra Haraldi. Var það ekki ein-
mitt af því, að í boðskap lians var eittlivað, sem fólkið vildi
hlusta á og svalaði sálarþorsta þess. Og flestir eru á einu máli
um það, að kenning lians hafi verið svo álirifarík, að dauðinn
varð í hugum margra — líkt og Mattbías segir — eins og sólbros