Kirkjuritið - 01.10.1965, Side 5

IvIIiKJUUITIÐ
387
stað. Hún fann allt í einu, hversu þung sú ábyrgð var, sem
livíldi á herðum henni, vegna þessarar dóttur sinnar. Hana
elskaði hiin af öllu lijarta. Og liún liafði lagt sig frain að
veiia lienni allt. En um það luifði hún ekki hugsað, að liún
þyrfti líka að hugsa um trúarlegt uppeldi hennar.
Hvar var hún annars sjálf á vegi stödd í þessu tillili? Hún
var í rauninni algerlega liugsunarlaus um þau efni.
Allt í einu sá liún líf sitt í nýju ljósi. Hún fann að það var
ninihaldslaust og fánýtt, án nokkurs æðra markmiðs.
Heynsla þessa augnabliks óróaði, svo hún fann engan frið.
Hún tók að sækja guðsþjónustur og komst í samband við
fólk, sem lielgaði líf sitt þjónustunni við Krist og varð út lir því
ný manneskja. Spurning barnsins liennar liafði vakið hana.
Frammi fyrir lienni sá liún nekt sjálfrar sín og áhyrgðarleysi.En
nÚ komst liún undir álirifavald Krists og varð fær að leiða
harn sitt einnig á andlegum vegum.
Hversu margt barn er það ekki, sem spyr bæði beint og
óbeint, liver er afstaða móður eða föður til kristinnar trúar,
ganga þau oft í guðshús, bera þau virðingu fyrir því andlega?
Og það kann líka að spyrja: eru þau bindindissöm, sönn í fram-
homu, sparsöm o. s. frv.
Spurul augu, jafnvel lítils barns, geta glímt við furðu margar
°g áleitnar gátur og niðurstöður um lausn markar að rneira
eða minna leyti lífsviðhorf þess.
Einhver kann að segja, vera má að eitthvað sé atliugavert
við uppeldi barns míns heima, en ég sendi það í skóla, þar á
það að læra kristin fræði, hvað rétt er og rangt, auk annars.
Enginn skyldi vanmeta skólann. Hann er þýðingarmikill
þáttur í uppeldi livers barns, kennarinn ómissandi vökumaðnr
yHr mikluin fjársjóðum. En erfiðari er róðurinn fvrir skólann,
°f heimilin bregðast sínu hlutverki.
Ibsen segir í einu leikrita sinna: „Skáld er hver, sem í skóla-
stofu, þingsal eða kirkju, kemur auga á einbverja hugsjón til
þess að berjast fyrir.“
Eg er sannfærður um, að við eigum fjölmarga kennara í
°hkar þjóðfélagi, sem eru slíkir hugsjónamenn. Þeir gera sér
Hdhi grein þess að sál barna, sem þeim er trúað fyrir, er
lnjúk sem leir, en þeim bc:- að hafa mótandi álirif á liana,