Kirkjuritið - 01.10.1965, Síða 30

412
KllíKJUItlTll)
að enginn sækti á móti þeim. Eftirtektaverðast var, að enginn
sótti um Seyðisfjörð.
Enginn getur kennt það kosningafyrirkomulaginu. Ekki
lieldur strjálbýli, einangrun, óþolandi aðbúnaði né litlum
starfsmöguleikum. Þarna er kaupstaður í miklum uppgangi.
Líkt má segja um Vopnafjörð, sem enginn liefur sótt um enn,
síðan séra Oddur fór þaðan.
Það virðist ekki geta dulizt, né fara á milli mála að nokk-
urt áhugaleysi ríki meðal stúdentanna á að nema guðfræði og
eins sé sumum ekkert kappsmál að komast í prestsskapinn.
Þetta hefur sýnilega farið vaxandi á seinni árum, þrátt fyrir,
að efnaleg aðstaða prestanna og einnig húsnæði liefur óneit-
anlega batnað eins og annarra þjóðfélagsborgara almennt.
Orsakirnar eru vafalítið margar, og ekki unnt að rekja þær
innan ramma þessa pistils. Sennilega kann svo að fara, að
leggja verði á þá leið, sem sums staðar er æ tíðfarnari að
vígja áhugasama og velmenntaða leikmenn, sem gengið liafa
aðeins á stutt námskeið til undirbúnings preststarfinu.
Djáknar lilaupa undir baggann á margan hátt í ýmsum söfn-
uðum. Hér er nú djákni í Grímsey eins og kunnugt er. En hví
að banna þeim nokkurt prestsverk?
Sænskur prestur skrifar nýlega í Vár kyrka, að hann sjái
enga ástæðu til að þrengja svo starf þeirra, sem nú tíðkast.
Sannast sagt vinni þeir öll mikilvœgustu prestsverkin. Þeim sé
Iiins vegar meinað að taka til altaris á sama veg og prestar, þ. e.
standandi í skrúða innan altaris. Beri þeir samt svipaðan bún-
ing. Þótt þeir tali yfir moldum nianna, megi þeir ekki kasta
rekuin. Hvers vegna? Sín reynsla sé sú, segir sænski presturinn,
að djáknar séu auðvitað misjafnir, eins og prestar, en þá, sem
reynist vel, ætti hiklaust að vígja til fullrar prestsþjónustu.
Slíkt sé í samræmi við það, sem gerðist í frumsöfnuðinum.
Þar voru engir „prestslærðir“ menn, en menn, sem voru ríkir í
anda og lifðu kristnu lífi.
Enginn má taka þetta þannig, að afncma heri liáskólagöngu
l>restsefna almennt. Heldur gera undantekningu frá reglunni,
þegar til þess eru ríkar og gildar ástæður og brýn þörf. Og hika
ekki við að stíga sporið til fullnustu, ef aðstæður mæla með
því.