Kirkjuritið - 01.02.1967, Blaðsíða 4

50
KIRKJURITIÐ
feti skemur en Þórólfur Mostraskeggur, sem eigi dirfðist að
líta óþveginn liið helga fjall. Og ég fæ ekki betur séð, en að
þessi fornmaður, sem kallaður var heiðinn, liafi gefið okkur,
sein kristin köllumst fagurt fordæmi, einskonar ellefta boðorð,
sem verið gæti eittlivað á þessa lund: „Eigi skaltu óþveginn
líla til helgidómsins/“ Vera má, að Þórólfur liafi átt við vatns-
þvottinn einan saman, og er það rauuar líkast, en þótt svo sé,
missir þessi fagri siður samt ekki gildi sitt.
A liverjum degi hljótum við að umgangast lielgidóma, oft
marga. Hver maður á sinn lielgidóm, sína eigin sál; það er
hans lieilaga fjall, sem livorki hann né aðrir mega líta óþvegnir
til, livort sem það er baðað sól með bláan himin að baki, eða
úrg þoka og liríðarél liylur tinda þess. Það er liluti af hinu
mikla fjalli eilífðarinnar, liinni miklu allieimssál, þar sem
allir eiga griðland, þrátt fyrir ólík sjónarmið, ólík viðfangs-
efni og ólík þjóðerni.
En þess er, því miður, ekki ævinlega gætt sem skyldi, að
umgangast þennan helgidóm eins og vera ber. Mörgum hættir
við að gera sér ekki ljóst live djúp, jafnvel óafmáanleg áhrif
það getur liaft, hvort við lítum á lielgidóm lijartans þvegin
eða óþvegin.
„... þel getur snúizt við atorð eitt,
aðgát skal höfð í nærveru sálar.“
segir Einar Benediktsson. Margir liafa beðið andlegt skipbrot
af því að þeir gættu þess ekki að mæta meðbræðrum sínum
með skilningi og góðvild, þegar þeir þurftu þess og væntu
þess, — og mættu svo sjálfir kulda og tortryggni annarra, þegar
þeir þurftu á skilningi og hróðurhug að lialda.
Eitt af því sem virðist vanta tilfinnanlega í uppeldismenn-
ingu okkar er, að kenna börnunum, þegar á unga aldri, að
meta gildi lielgidómanna og umgangast þá svo sem vera ber.
Með því að kenna þeim það, mundum við þó áreiðanlega
hjálpa þeim bezt til að umgangast sinn eigin helgidóm, — sína
eigin sál. Sál barnsins er einliver sannasti helgidómur á þess-
ari jörð; þann helgidóm má ekki flekka með reiðisvip og
ónærgætni við hina næmu strengi barnssálarinnar. Jafnvel
augnatillit okkar, livað þá orð, geta fylgt barninu inn í fram-
tíðina og skinið þar eða liljómað alla ævi þess —- og jafnvel
yfir í aðra ættliði.