Kirkjuritið - 01.02.1967, Blaðsíða 14

60
KIRKJURITIÐ
kom af himni til að styrkja guðs son í kvölum lians. York-
unnsemi Jesú við lærisveinana, er liann sagði þeim að livíl-
ast er um leið vorkunnsemi við alla menn á öllum tímum,
en þörf lærisveinanna í grasgarðinum til að vaka og biðja
er þörf allra til að vera vakandi á verði gegn dauða og
dómi, valdi Iiins illa. Þegar kristinn maður við altarisgönguna
ber kvöldmáltíðarefnin upp að vörum sér, er liann að minnasl
við Krist, kyssa liann, eins og Júdas, og skáldið áminnir um,
að sá koss sé ekki gefinn „með vél“, heldur í trú og iðrun.
Þeir, sem hafa guðs orð að leiðarljósi, eru í sporum læri-
sveinanna, sem spyrja Krist ráða, en sá sem ekki vill lieyra
guðs orð, liefur misst annað eyrað eins og Malkus, en hitt
eyrað er næmara á liáð og spélni. Kross og eymdir mannsins
eru kaleikur, eins og þjáningarbikar drottins. Valdstjórnendur,
sem um takmarkaðan tíma hafa „umdæmi heiinsins“ eru í
sömu aðstöðu og valdamenn Gyðinga, og einnig þeir skyldu
gæta þess, að makt þeirra er myrkri léttari. Þeir liafa fulla
þörf á lífsins ljósi. Kennimennirnir hafa sömu aðstöðu og
ábyrgð og æðstu prestarnir, og til þess að árétta enn þá
betur, að Iiér sé um líðandi stund að ræða en ekki forna sögu,
kallar hann Kaifas jafnan biskup og hermenn hans biskups-
þjóna. Þeir kennimenn, sem flytja kröftuga, hreina og opin-
skáa kenningu, eru í sporum Jesú, sem flutti mál sitt opin-
berlega og ekki leynt í musterinu. Maður, sem veltist í ver-
aldar vonzku solli. lifir upp atvikið í hallargarðinum, þegar
Pétur postuli lét auðvirða ambátt skelfa sig til að afneita
meistara sínum.
Þannig mætti rekja píslarsöguna lið fyrir lið, allt til enda.
f síðasta sálminum lýsir skáldið skyldleikanum með þeirn, sem
lastar framliðinn mann, og öldungum Júða, sem halda því fram,
að upprisan sé blekking og ósannindi, og með fyrirlieiti sínu
um upprisuna liafi Jesú reynzt falsari. En þegar drottinn
ónýtir svikráð og atvik ill, þá er það vottur þess, að lians ráð
um eilífð stöðugt stár. Píslarsagan leiðir í Ijós þau lögmál,
sem ávalt gerast og á öllum tímum. Ættum vér að telja upp
hin fjölmörgu liliðstæðu atvik píslarsögunnar og daglegs lífs,
svo að segja á livaða öld se mer, yrði það í rauninni upprifjun
allra Passíusálmanna. Vér gætum elnnig hugsað oss þá aðferð
að taka til athugunar þær persónur, sein koma fram í draunui