Kirkjuritið - 01.02.1967, Blaðsíða 39

KIRKJURITIÐ
85
‘*nia knérunn. Við sjáum það bæði í sjónleikjum, sögum og
a*^ ef þá vantar fant eða fúlmenni eða fáráðling í skáld-
aP Slnn, þá er lang-lieppilegast, að það sé presturinn. Bæði
ei 1111 það, að slíkan skáldskap kann fólkið vel að meta og
S' ° hitt, að þá móðgaðist enginn, sem skárra væri að hafa með
e* en móti. Og svona liafa skáldin og almenningur elt milli
mannorð prestanna eins og lirátt skinn, unz það er löngu
' að engu í vitund beggja.
^ seinustu árum hefir að vísu dregið úr hrigzlum manna
11111 ágirnd prestsins og refjar í fjármálum, enda er nú kostur
e,rra ekki orðinn burðugri en svo, að fáir með sambærilega
"enntun niundu líta við starfi þeirra, engin stétt þjóðfélags-
lls’ Seni gjörðar eru viðlíka námskröfur til býr yfirleitt við
vesalan kost að námi loknu.
nnur aðalsakargiftin er liins vegar í fullu gildi á því berr-
lns ari 1967, bræsnin og yfirdrepsskapurinn. Er sá dórnur þó
"Pp kveðinn af liarla lítilli dómgreind, þegar þess er gætt, að
n"inn nútímamaður mundi láta sér detta í liug að koma ná-
Prestsþjónustu, ef hann ásældist lvðhylli og mannvirðing-
ar fyrst
ullar.
og fremst, það væri að fara í geitarliús að leita sér
É 1
K hefi um dagana kynnzt mönnum af margvíslegum stig-
,((t °K 8tettum elns °S Þn’ sem kannt að lesa þessar línur, og ég
a^s ekki fundið, að prestar séu hótinu verri en annað fólk.
” ^eld, að það sé algjör misskilningur, að þessar 100 sálir
s ,|'s a’ sem enn tóra í landinu, séu vitund lakari en jafnmargar
yaanPmanna við Laugaveginn, bænda í Flóanum eða jafn-
islenzkra skálda, svo að langt sé jafnað.
,,, " *1Vers vegna í ósköpunum er annars fólkið að reisa kirkj-
^r’ nr því ag ^
sama tíma er unnið að því að útrýma prestun-
I ffver á að þjóna þessum kirkjum eftir 10—20 ár, þegar
ai þessarar gömlu stéttar verða sem óðast að deyja út?
ið jIUl' "ler tr^’ a® ekkert bnefaliögg finnst ykkur sárara en
. le>ra af munni þess fólks, sem þið brærist með og viljið
,Uai1 leggja nokkuð af mörkunum fyrir, að starfi ykkar sé
kastcið °g það allt unnið af annarlegum hvötum.
u , ra8andinn er langur, og andbyrinn liefir blásið af ýms-
yjg attllni. En dropinn liolar steininn. Og staðreyndin blasir
restlaust strjálbýli, ef ekki verður að gert þegar í stað.