Kirkjuritið - 01.02.1967, Blaðsíða 46

92
KIItKJUItlTIÐ
gestum og gangandi opið' — eða
eins og hann orðaði það, að þar
slokknaði aldrei eldur frekar en á
neðri byggðinni, og margir nutu þar
lengi liælis. Einn þeirra var „Peter-
sen“ þ.e. Sigurður skáld Pétursson,
fyrr sýslumaður. Von að eitt megin
efni allra bréfanna — sem flest eru
til Bjarna — sé efnahagsástand
hiskups, sem aldrei raknar verulega
úr. Glaðlyndi sínu og kímni heldur
hann samt til loka og beitir henni
ósjaldan svo fimlega með fáum orð-
um, að engu þarf við að hæta.
Verður að taka þess örfá dæmi:
14.september 1807:
„Hver hefur staðið fyrir að láta
þrykkja, eorrigera etc. það Nýja-
testamenti, sem nú gefins á að út-
deilast meðal vor? Og hver hefur
skrifað formálann? Svo miklar
þakkir, sem ég kann þeim góðu
mönnum, sem hafa kontrihuerað til
þess að hókin yrði gefins útdeild,
svo litla kaim ég þeim hirðnlausa ..,
sein hefur hesorgað udgaven, liver
sem helzt liann er, og enn nú
minnstar þeim, sem formálann hef-
ur skrifað. Berðu undir vin okkar,
Arna Helgason, á hvaða guð vísi
þetta, á honum muni verða kvarð-
að: „að vita það og trúa því, hvaS
þessi hók inniheldur, útrekur eilífa
sáluhjálp. Án þessarar trúar kann
enginn að verða frelsaður.“
Þunnskipað verður ])á hjá guði
mínuni, ef ekki fleiri en þessir
verða með honum. Líka skilst mér
sem fjandinn megi færa út kvíarnar,
ef hann á að hýsa alla hina.“
26. marz 1809:
„Frá Leirárgarðaprentverki er nú
ekkert af nýju útkomið nema lær-
dómsbókin í fyrra, aukin með að-
skiljanlegum ekki ómerkilegum
prentvillum og víða klesst og hart
að ólæsileg. Sjálft prenthúsið skal
og vera farið að hallranga til muna,
og er að kunnugra vitni eins á sig
komið og Dómkirkjan, nefnilega
alls óhæft til þjónustugjörðarinnar.
3. marz 1820:
„Af nafnkenndum eru dánir
skáldið síra Jón Þorláksson, og hef-
ur konferensraad M. St. ort erfiljóð
eftir hann, og sýndist mér það eng-
um skyldara.“ (30. ágúst 1820) „Von
er þó minni tannlausu sál félli illa
að tyggja grafskriftina eftir síra Jón
Þorláksson í Klausturgrána, þar
þín, miklu hetur tennt, gat það
ekki. Mun þá cnginn vakna, sein
getur kveðið og kveður verðug erfi-
ljóð eftir hann?“
Rúmið leyfir ekki nteiri ívitnau-
ir af þessu tagi.
Hér er líking af óskyldnm toga
spunnið. Biskup tekur sárt lil þess
hve Stefán Þórarinsson, amtmaður
á Möðruvöölum, lætur marga presta
kenna á valdi sínu. Meðal þeirra
var síra Þorkell Ólafsson, stiptpró-
fastur og segir Geir hiskup svo fra
því (7. 5. 1816):
„I haust sendi hann (þ.e. anit'
maÖur) mér klögun yfir gamla síra
Þorkeli Ólafssyni, að hann forsóm-
aði emhætti sitt, samda í hans eigb'
anda. Eg skrifaði prófasti að rann-
saka þetta efni, og reyndist þá of
mikið satt í því, að karlskepnai'
ekki hefur prédikað á vetrum, þeg'
ar kalt hefur verið, ekki farið í hús-
vitjun og sjaldan spurt hörn 1
kirkju. En undireins upplýstist, að
hann er hestlaus, reiðtygjalaus og
klæðlaus. Nú sé ég það eina t-1
ráða, að liann resigneri, og þá ligg'
ur ekkert fyrir honum nema sveit
lians á Suðurnesjum. Guð náði
rentukammerið fyrir meðferðina a
honum!“
Síra Þorkell dó 1820 og segir
biskup ])á um hann: „Hann var