Kirkjuritið - 01.10.1967, Síða 20

KIRKJURITIÐ
354
til frændsemi við Ólaf konung Tryggvason, í umboði þjóðai
sinnar sótti lieim æðstu ráðamenn Evrópu, keisara og páfa, °r
var svo hafinn sjálfur til mikillar tignar. Eigi hefur það verió
með öllu áhrifalaust fyrir ungan svein.
Gizur er vígður til prests þegar á unga aldri. Venjulega
lágmarksaldur seltur 25 vetra. Út af þessu er iðulega hriigðió’
Jiegar skortur var á prestum, en það liefur verið þá xiti her;
Er þá farið allt ofan í 18 vetra aldur. Það gæti því verið, að
Gizur hafi tekið prestsvígslu um 1060. Er liann kom út til h'
lands, kvongaðist liann Steinunni Þorgrímsdóttur liins ltáva 1
Borgarhöfn, ekkju Þóris Skegg-Broddasonar á Ilofi I Vopr*a'
firði. Að Hofi bjuggu þau fyrst og má vera, að Gizur hah
farið með goðorð Hofverja þá. Kunna þessi persónutengsl VJl
Hof í Vopnafirði og Skálholt að liafa valdið því að rekf1
Hofskirkju og Skálholtsstóls urðu vendilega samfléttaðir, þett
lieimildirnar um það séu miklu yngri. Þau Steinunn eignuðud
fimm sonu: Teit, Ásgeir, Þórð og Jón, er önduðust allir ‘l
undan föður sínum, og Böðvar, er lifði einn eftir, og eJI1‘l
dóttur, Gróu, er giftist Katli presti Þorsteinssyni, goðoi'ð'
manni á Möðruvöllum í Eyjafirði, er varð biskup að HóhJJ,J
1122, en andaðist í Skálholli 1145 vel sjötugur að ahlri, °r
var þar grafinn. Um Gróu er sagl, að hún liafi orðið nunJJÍl
og andast í Skálholti á dögum Klængs biskups, þ. e. e^jr
1152. — Með Þóri Skegg-Broddasyni liafði Steinunn átt eJj,a
dóttur, Guðrúnu að nafni. — Hungurvaka skýrir svo fra, a
Gizur hafi verið farmaður mikill hinn fyrra lilut æfi sin»al'
meðan faðir hans var á lífi, og verið jafnan mikils virtur’
livar sem liann kom. Hann var liöfðingi, biskupssonur af s
landi, er umgekkst liöfðingja erlendis sem jafningja sjna'
Frægð hiskupsins, föður lians, var þegar orðin kunn erlend'-'
|iví Adam frá Brimum, er samdi merka sögu erkistiftisins, l”
er líklega dáinn 1076, segir um Islendinga, að þeir liafi bisKrJl
sinn fyrir konung og hlýðnist honum í einu og öllu. Hið saJllí
kemur og fram lijá öðrum sagnritara enskum, Giraldus Ua®1
brensis, um 1187 í ritinu Topograpliia Hibernica. Eins
lieimildum er háttað hér, þá eiga þessi orð miklu freniur v)^
soninn en föðurinn. Að sögn Hungurvöku liafði Isleifur naJJ
mikla á marga vegu sakir ólilýðni manna og á banabeði á ljaIJl
að liafa sagt, að þeim mundi seint auðið hiskups á Islandi, r