Kirkjuritið - 01.10.1967, Qupperneq 61

KIRKJURITIÐ
395
Um miðjan daginn var hvíldarstund. Hluti hennar var lielg-
a®Ur hugleiðingu, en að öðru leyti liöfðu menn frjálsar hend-
Ul- Gafst þá kostur á að ganga um lieilaga jörð biskupsstóls-
!ns forna og liuga að örnefnum og merkisstöðum, en veður var
nð fegursta alla dagana.
Samvera þessi var með ágætum, enda vel til alls vandað,
sl«rfið þaulskipulagt og viðurgerningur góður. Sambúð öll var
'nórkuð þeirri einingu andans, er ein sæmir þjónum Krists og
irkju lians. Fóru mótsgestir heim ríkari að reynslu í lielgri
Pjónustu og auðugri að þeim friði Guðs, sem æðri er öllum
skilningi. Mun ekki ofmælt, að margir þátttakenda fái minnzt
'Uganna í Skálholti sem einhverra hinna beztu, er þeir liafa
lifað.
Hitt er þó meira um vert, að umgetin samkoma markar tíma-
u»ot. Dreifðir kraftar, er unnið hafa að auknum tengslum ís-
enzkrar kristni við veigamikla arfleifð kirkjunnar og dýpstu
^ot helgrar trúar, liafa nú í fyrsta sinn koinið víðs vegar að
sameiginlegs átaks. Af því þingi ganga menn betur tygjaðir
að erja akur Guðs á jörðinni. Þessi vinafundur mun eiga
s,‘r framhald í liliðstæðum samvistum síðar og enn öðrum at-
'oltium á víðari vettvangi. En þar með bendir liann fram á
'*ð, til nýrrar aldar, er þjóðin öll safnast í ríkari mæli en nú
fíerir hún til þjónustunnar við altari liins krossfesta og upp-
ri8Ua frelsara lieimsins.
Hafi þ eir þakkir, er drýgstan lilut áttu að undirbúningi og
jfamkvæmd samfundanna í Skálholti. Guð hlessi þá og alla
Ulla, er auðguðu mót þetta með nærveru sinni og fyrirhæn.
SeySisfirSi 5. september 1967.
^nllöldin er aldrei nútíd'. — Bcnjamín Franklín.
Ui'ndum Jiegar ég hugleiði livað sniániunir geta hafl geysilcgar aflciðingar-
Sgur niér við að lialda að engir smámunir séu til .— Bruce Burton.
q...
J°r ekki ]iuð sem þú vilt að enginn viti. — Kínverskt.