Kirkjuritið - 01.03.1968, Side 42

136 KIRKJURITIÐ
líf sitt í sölurnar, til þess að bjar";a skipi sínu og skipsliöfn úr
ísnuni, seni umlykur þá á alla vegu. Með fagurt fyrirdænii
skipstjórans í buga, minnir skáldið oss á það, að láta eig1
klaka eigingirninnar setjast um lijörtu vor og lama viljaþrek
vort til góðra verka; samtímis lofsyngur skáldið fórnarlundina
og göfgandi mátt liennar:
öllum liafís verri er hjartans ís,
er hertekur skyldunnar ]>or.
Ef bann grípur þjóð, þá er glötunin vís,
þá gagnar ei sól né vor.
En sá heiti blær, sem til hjartans nær
frá lietjanna fórnarstól,
bræðir andans ís. Þaðan aftur rís
fyrir ókomna tíma sól.
Sný ég nú máli mínu sérstaklega að trúarlegu liliðinni a
þessari bugleiðingu minni, og segi ég það minnugur þess, að
sterkur og hljómmikill er trúarstrengurinn í liafísskvæði séra
Matthíasar.
En hverfum aftur að upphafsorðunum í sálmi Jóns Magiió?'
sonar. Skáldið beinir þar lijartnænmm bænarorðum sínun1
til lians, sem „kyrrir vind og sjó.“ Auðsjáanlega hefur skáldið
þar í huga frásagnir guðspjallanna um máttarvald Jesú yfir
náttúruöflunum í æðisgangi þeirra; en frá því segir á þessa
leið í Matteusarguðspjalli, og er hér fylgt íslenzku Biblíuþýð'
ingunni frá 1908:
„Og er liann steig á skip, fylgdu lærisveinar hans lionunu
Og sjá, þá gjörði svo mikið óveður á vatninu, að skipið hul(h
af bylgjunum; en liann svaf. Og þeir komu og vöktu lian11’
segjandi: Herra, bjarga þú; vér förumst. Og liann segir við
þá: Hví eruð þér hræddir, lítiltrúaðir? Því næst stóð hanO
upp og hastaði á vindana og vatnið, og varð blíðalogn. En
mennirnir undruðust þetta og sögðu: Hvaða maður er þett11'
að bæði vindarnir og vatnið hlýða honum?“
En því fer fjarri, að Jón Magmisson sé fyrsta eða eina skál^
vort, sem orðið hefur að yrkisefni dásamleg lýsing guðspja"'
anna á máttarvaldi Jesú yfir æðandi stonni og reiðum sj°'
Séra Einar Sigurðsson, lengst prestur að Eydölum, er uppi víl1