Kirkjuritið - 01.11.1968, Qupperneq 42

456
KIRKJURITIÐ
Enn kinkar hann kolli.
— Hvernig dó liann?
— Á krossi.
•— Þín vegna, svo að Jni ratir til liallarinnar og fáir að vera
þar.
Augun verða myrk. Skyldi liann eiga erfitt með að skilja
það, sem ég segi?
— Þú ferð rétt bráðum frá mér, Litli Snati. Þú flytur
héðan í höllina.
— Hvernig á ég að rata?
— Englamir lýsa þér leiðina.
Og nú var sem sólbjarma brygði á svipinn.
Englamir. Auðvitað. Ég sá einn í nótt. Hann gekk hérna
vfir góifið. I drifhvítum fötum og með vængi. Það birti í
öllu herberginu og liann veifaði til mín.
— Það er engillinn, sem vísar Jjér veginn til liallarinnar.
Hann bíður við dyrnar.
— Bíður liann við dyrnar?
Þetta var víst vesalings drengnum um megn að átta sig á.
Hann féll í mók.
Þá verður mér Iiugsað til gömlu konunnar. Hún er sezt á
mottuna og þerrar ineð óhreinum klútbleðli tárin af vöngun'
um.
— Hann var að segja mér frá þessu í morgun. En ég gerði
mér ekki grein fyrir því livað liann sá. Ég lief aldrei heyi'1
um Jjetta áður.
1 sömu svipan heyrðist þrammað upp tröppurnar. Hurð-
inni er hrundið upp og móðirin stendur á þröskuldinum.
— Allt tapað, liver einasti eyrir.
Þá kemur hún loksins auga á mig og segir í lægri róm:
— Em hér gestir?
— Já, munkur, segir amman. Og muldrar við sjálfa sig uiu
leið og hún liagræðir mottunni.
— Yissi ég ekki, liugsaði ég það ekki, að Jjú sætir einhvers
staðar við spil og sóaðir Jjessum fáu skihlingum, sem faðii
harnsins önglar saman með ruslavagninum.
Konan dæsir og sækir í sig veðrið til að vekja rifrildi. En
gamla konan ógnar henni með hendinni:
— Bamið sefur.