Kirkjuritið - 01.06.1974, Qupperneq 5

I GÁTTUM
Kirkja og samtíð. Fjarlœgð milli þeirra tveggja hugtaka og alls þess, er
pau bera í sér, er ekki minni en milli eilífðar og samtíðar, nœstum eins
rnikil og milli Guðs og manns. Á stcerðfrœðimóli yrði sagt, að hlutfallið
vœri ekki ósvipað. Kirkja og samtíð eiga þó saman eins og Guð og
rnaður. Engu að síður œtti hverjum manni að vera Ijóst af framansögðu,
versu fróleitt er, að kirkjan lúti samtíðinni, lögum hennar og móð. Guð
9erðist að vísu maður, orðið varð hold, og þó var Guð samur og orðið
'd sama og í upphafi. Á því byggist hjólprœðið, hin kristna von, —
trú vor, sem sigrað hefur heiminn.
Sú guðfrœði er nú mjög í móð, að holdgun orðsins ó vorum tímum,
P' e- a- s. predikun kirkjunnar í samtímanum, skuli fyrst og fremst vera
1 brauði og rétti handa fótcekum og kúguðum. Þann vind er auðvelt að
rekja til upphafs síns. Annars vegar eru þar bein óhrif þeirra sósíalista,
Sern nú hyggjast leggja undir sig kristnina, hins vegar hin gamla
rceðsla og feimni við heimsku fagnaðarerindisins.
Rök gegn slíku eru söm og óður, þegar vandi steðjaði að: „Kirkjan
er söfnuður heilagra, þar sem fagnaðarerindið er réttilega boðað og
SQkramentin réttilega fram borin." — Ekki vitum vér til þess, að þau
erð hafi verið hrakin, og hver er só, er þekki dœmi þess, að kirkja Krists
|.a 1 sotf kraft sinn, endurnýjun og vakning annað en í hina gömlu
ind lifandi vatns, — orðið um þann, sem gaf líf sitt til lausnargjalds
yrir marga, — var krossfestur, grafinn og reis upp fró dauðum fyrir
ITlenn- Og só mun bera mönnum lifandi vatn, er sjólfur hefur bergt það.
G. Ól. Ól.
99