Kirkjuritið - 01.06.1974, Síða 23

Wkti heiðni hörð í landi,
^ugum tamdi strið og bana;
kœrleikssmá um kröm og elli;
k°ld er börn í óþökk fœddust.
Hce9 var leið, er lánið kvaddi,
lítilmagnann út að bera.
Smá var stoð í steini, rafti,
styttu goðs, er mest á reyndi.
Sú varð raun, að sáu ýtar:
Senn var lokið heiðni göngu.
Barst að eyrum yfir hafið
°mur fagur nýrrar trúar.
^ondu svinnir fagnamuninn:
hcemri mundi og hreinni siður.
°mu menn og kunna gjörðu
enning Guðs, er heima skapti.
Sáðkorni kristninnar sáð hafði verið,
sáðkornið dafnaði hugunum í.
Og menn komu af mönnum,
menn í stað þeirra,
er útlœgir urðu um stund.
Þeir komu frá konungi
kenningahörðum,
sem heiðnina hataðist við.
Þeir Guðs mála gengu;
Gissur og Hjalti
á Alþingi efldu sín mál.
Þeir hvöttu að heiðninni
höfnuðu seggir
og signdust und kirkjunnar sið.
Trúboð
ÁriS 1000
orvaldur, Stefnir og Þangbrandur.
essir komu fyrstir hingað
}' boða búaliði
betri sið.
e'r b°mu með krossa
°9 komu með bœkur,
^a9ala, bœnir og söng.
eir komu með kenningu
Kr|stinnar trúar
fa9naðarboðskap og frið.
* siálfir þeir sýndu,
; l SQt ' beim heiðnin
þ eiftrœkni, vígum og hefnd.
eir vini ei veiddu,
0 ^e'ddu sér fjendur
9 otlegð af ísalands grund.
hu ^e'^nin ei lengur hugina seiddi;
9sanir nýjar leituðu á.
Víst höfðu fyrðar flestir
fregnað af kristnum siðum.
Höfðu þó margir mœtur
miklar á fornum goðum.
Undrun það engri veldur;
œ er hið kunna þekkast.
Urðu á þingi úfar
illir með seggjum mörgum.
Gerðist görótt
gumna milli;
vildu virðar
varga ala.
Fóru í flokka
foldar búar,
ypptu ýtar
oddum vopna.
Sýndist svo
sem samvist alla