Kirkjuritið - 01.06.1974, Síða 32

hvert sem ytra skipulag er, og þó
svo að misjafnlega gangi, fyrir fjöld-
ann að ná fótfestu á þeirri undirstöðu,
verður enginn annar grundvöllur lagð-
ur en sá, sem lagður er, sem er Jesús
Kristur (I. Kor. 3:11). Samviska slíkrar
kirkju hlýtur því að leggja mat hans
á allar gjörðir, hvort heldur eru verk
og breytni einstaklinganna eða þeirra,
sem stjórna og stýra í umboði þeirra.
Stjórnmálin verða henni þannig beint
viðkomandi, og hún leggur einstakl-
ingunum, þegnum sínum, jafnframt
sömu skyldur- Hún lítur það hvorki
óhlýðni við Guð né stríða gegn frelsi
kristins manns, að hann taki þátt í
stjórnmálum og sé yfirvöldum hlýð-
inn, heldur beinlínis rétta þjónustu við
Guð, að hann axli borgaralega
ábyrgð sína og skyldur. Megin-
atriðið er það, hvort heldur kirkjan
á í hlut sem heild, eða einstakur þegn
hennar, að Guðs orð á að leiða, á
að gagnrýna og leiðbeina, á að vera
vakandi samviska stjórnmálanna.
II.
Kirkjan og stjórnmálaumrœður
líðandi stundar
Með þetta í huga er nú rétt að líta til
samtíðar vorrar, sem einmitt á þessum
dögum þenur segl stjórnmálanna og
siglir hraðbyri í átt til alþingiskosn-
inga.
Þar mcetir oss sú myrka mynd, að
kirkjan er óvíða eða hvergi nefnd,
og fáir eða engir höfða í atkvœða-
söfnun til hinnar kristnu samvisku
þegnanna. Frambjóðendur virðast ekki
telja sér ávinning af fyrirheitum um
126
kristilega afstöðu til einstakra mála
eða málaflokka, og fáir kjósendur
virðast jafnframt gera kröfur til þess.
Stefnuskrár flokkanna tala sínu máli.
Af þessu virðist mega draga ýms-
ar ályktanir- í fyrsta lagi þá, að mönn-
um þyki kristinn málstaður og kristin
lífsviðhorf svo sjálfsögð, að óþarft
sé að draga þau inn i umrœður og
ágreining um þjóðmál, og engin
hœtta sé enda á pólitískum gjörðum,
er gangi í berhögg við trúna. Slík eða
áþekk viðhorf hafa stundum heyrzt af
munni stjórnmálamanna, þá sjaldan
þeir fást til að segja hug sinn um þetta.
í öðru lagi mœtti á hinn bóginn álykta,
að svo slœfð sé hin kristna sam-
viska fjöldans orðin, að hann eyg1
engar hœttur og geri sér þess jafn-
framt enga grein, hve afskipti stjórn-
málanna eru ráðandi í daglegu líf*
hvers manns, þar sem vér hrœrumst
nauðug sem viljug á pólitísku sviði
œvina á enda. í þriðja lagi og e. t. v-
víðast líta menn svið kristinnar truar
og siðgœðis óháð og óviðkom-
a n d i vettvangi vera I d I eg ra stjórn-
mála. Þessi er sennilegust skýringin
á því, hvers vegna svo margir kjosa
að halda trú sinni fyrir utan, vilja ekki
láta trú sína gefa svör við þjóðfélags_
legu viðfangsefni, gefa svör við rettu
eða röngu, þótt þeir hafi komizt o
niðurstöðu-
Raunar er slíkt ekki óeðlilegt, þe9
ar horft er til ytra borðs stjórn-
málanna, þar sem þau einkennir
nú e. t. v. framar öllu öðru hin ta
markalausa lífsþœgindastefna, seí^
þekkir fá önnur gildi, veit fátt annað
stórt, en ytri velgengni, ytri aðstö u,
þœgindi, peninga, og lýtur eins og