Kirkjuritið - 01.06.1974, Síða 43

Þeim Ieitt, að hafa ekki fengið tœki-
®ri að koma í þessa kirkju, sem þau
ofðu aldrei komið í, og eiga með
^'num sínum stund í helgidómi þeirra.
ISs er eg um, að víðar er þetta þann-
'9- Gerðu margir rétt í því að athuga
s'ft ráð í þessu efni.
h^Es hygg, að ein meginorsök þess,
e rnargir vanrœkja venjulegar
sunnudagsguðsþjónustur sé, að
^nrgir finna ekki til þeirrar skyldu
n' Prest sinn og söfnuð, að fylla
þ° kinn, sem hlýðir helgum tíðum.
aJ"na mun marga skorta samábyrgð
enjulegur kirkjugestur kemur ekki
Qr eins ti| að sœkja eitthvað til ann-
rr^' ^eldur líka til að veita öðrum
e ncerveru sinni og þátttöku. Að
'9gja og gefa er lögmál eðlilegs lifs.
Kristin kirkja er söfnuður. Þar held-
ur hver í annars hönd. Þar skal vera
samfylgd í fótspor Krists. Hann veit,
að vér þörfnumst hverir annarra. Ein-
ir fáum vér ekki staðið.
Á stundum er talað um, að vér
prestarnir einangrumst, ekki endilega
frá fólkinu sjálfu, heldur í trúarlegum
og kirkjulegum efnum. Sjálfsagt er
nokkuð til í þessu. Strjálbýli veldur
einhverju þar um. En einnig starfs-
hœttir vorir. Og verður þar vissulega
hver að gœta sín. Ef til vill er sama
hœtta í fjölmennum söfnuðum, þar
sem margir prestar eru í nánd hverjir
við aðra, en í önn dagsins er erfiðara
að rœkja brœðrasamfélagið. En vin-
átta og samstarf nágrannapresta er
nauðsyn.
137