Kirkjuritið - 01.06.1974, Qupperneq 53

Urr> Krist. Þœr reyna því að vinna starf
eins failega og mögulega er.
"^etta er starfi í samfélagi við Krist,
°9 þetta samfélag verður séð í sam-
neyti orðs og altarissakramentis í
messunni og í samfélagi við vesaling
eða afrœkt barn í fótœkrahverfunum.
^ristur er hinn sami á báðum stöð-
Urn". Þannig vill móðir Teresa orða
bað.
Hjálpa
rsveitir
Margir eru tengdir starfi systraregl-
unnar. Þeir nefnast „samstarfsmenn"
^e'r bjóða fram hendur sínar til þjón-
Ustu og hjörtu til kœrleika. í Calcutta
~~~ sérstaklega — eru allmargir bœði
nstnir menn og þeir, sem eru það
®kki, sem vinna saman á „Heimili
, 'nna deyjandi", og á öðrum stöðum
^0rginni. Þessir „samstarfsmenn"
utbúa umbúðir og sárabindi og taka
^ lyf handa hinum holdsveiku. Sem
cem' um þjónustu þessara „sam-
starfsmanna" skal nefndur Ástralíu-
rnoður, sem kom og heimsótti syst-
urnar og vildi gefa þeim töluverða
iárupphceð til starfsins — og gerði
Það. Nokkru eftir að hann hafði af-
ent gjöfina sagði hann, að hún vœri
ot rnikið fyrir utan hann sjálfan og
v',di hann nú fá að gefa svolítið af
sialfum sér. Hann kemur nú reglulega
eimsókn á „Heimili hinna deyjandi"
°9 rakar karlmennina, sem ekki geta
ra að sig sjálfir og talar við fólkið
eftir
9etu sinni. Þessi maður hefði
9etað eytt tímanum í sjálfan sig, en
ann vildi gefa eitthvað af sjálfum
sér, og hann gerði það. Það var bœði
meiri gjöf en fjárhœðin, sem hann gaf
og meiri áreynsla.
Vesturlönd
Þegar minnst er á Vesturlönd, sem á
margan hátt eiga í miklum erfiðleik-
um, þrátt fyrir velmegun sína í hinu
ytra, þá nefnir móðir Teresa það, að
ýmsum á Vesturlöndum detti margt
gott í hug til hjálpar og úrbóta, en
yfirleitt sé það þó svo, að þá vanti
neistann, hina persónulegu tilfinn-
ingu, sem trúin veitir og gœti gert
þeim mögulegt að gjöra einmitt það,
sem þyrfti að gera. Trúna, sem hér þarf
til, vekur Guð með starfi í samfélagi
við aðra að kœrleiksverkum. Þegarvel-
viljað fólk kynnist starfi okkar, þá er
oftast fyrsta hugsun þeirra „að gera
eitthvað." Brátt eru þeir orðnir þátttak-
endur, síðan er þeir hafa verið nokk-
urn tíma í Calcutta eða öðrum stað,
þá finnst mörgum þeir vera hluti af
lífi þessa fólks. Þeir taka að skynja
það, að þetta fólk er verðugt elsku
þeirra, þeir skynja gerð þessa fólks
og vita þá, hvað þeir geta veitt því.
Fólk á Vesturlöndum, er þó tekið að
gefa gaum að hinum allslausu í heim-
inum. Söfnun og hjálparstarf kirkn-
anna er skýr vottur þessa. Hinir ríku
vilja einnig vera þátttakendur, að
einhverju leyti, en láta þó oft ekki af
hendi rakna, fyr en þeir komast ekki
undan því. Yngri kynslóðin, sérstak-
lega börnin, virðist skilja þörfina bet-
ur. Sé dcemi tekið, þá skal það nefnt,
að börn á Englandi safna fyrir brauði
147