Kirkjuritið - 01.06.1974, Qupperneq 64

„Þér munuð með fögnuði vatn
ausa úr lindum hjólprœðisins," segir
Drottinn. Dýrleg reynsla er nú feng-
in fyrir því.
II.
Enginn skyldi œtla, að trúarvakning
sé óskiljanlegt undur eða verði af
einhverri tilviljun.
Trúarvakningartímar eru uppskeru-
tímar safnaðar Guðs. En undanfari
uppskerunnar er sáningar- og þroska-
tími. Trúarvakningar œtti því að mega
vœnta alls staðar, þar sem Guðs orð
hefir verið boðað ómengað og fólk
hefir notið kristindómsfrœðslu.
Það var til hindrunar á vakningar-
samkomunum, ef mjög margir heið-
ingjar þyrptust inn, því að þá skortir
þekkingu og skilning. Það eru ekki
heiðingjar, sem hafa snúizt, heldur
aðallega nafnkristið fólk, sem hafði
þekkinguna um Guð, en átti ekki líf-
ið í Guði. Það er því öðru nœr en
að prédikunar- og kennslustarf und-
anfarinna ára hafi verið til einskis,
heldur er trúarvakningin beinlínis
ávöxtur þess starfs.
Fjölmargir ágœtra kristniboða hafa
unnið hér árum saman, en virtist
verða lítið ágengt. Við höfum geng-
ið inn í vinnu þeirra og uppskerum
það, sem við ekki höfum unnið að.
Þetta hefir Drottinn vor sagt fyrir:
Einn er sá, sem sáir, og annar sá,
er uppsker. En bœði sá, sem sáir
og sá, sem uppsker, fœr laun og
þeir munu gleðjast sameiginlega.
Trúarvakningin er einnig ávöxtur
fórna og fyrirbœna trúfastra kristni-
boðsvina um víða veröld, Og því eru
þessar línur ritaðar, að við skulum
gleðjast sameiginlega.
III.
Þeir, sem fóru að biðja um trúarvakn-
ingu gerðu það vegna þess, að þeir
trúðu því í fullri alvöru, að „fagn-
aðarerindið er kraftur Guðs til hjálp-
rœðis". Þeir þráðu að fá að sjá, að
Guð gœfi þar ávöxt, sem unnið hefir
verið í nafni hans. Þeim fannst óþol-
andi að sjá engan annan árangur
kristniboðsstarfsins en kirkjur fullar
af nafnkristnu fólki, sem þekkti Frels-
arann með heilanum en ekki hjart-
anu, játaði nafn hans með vörunum
en afneitaði honum í innstu fylgsn-
um hjartans og þar af leiðandi einn-
ig með breytni sinni.
Það þarf trúarvakningu, til þess að
menn snúi sér til Guðs og fari að
trúa á hann í fullri alvöru.
Flér á stöðinni er piltur rúmleg0
20 ára, sem heita má að hafi alizt
upp undir handarjaðri kristniboð-
anna. Hann snerist til lifandi truar
á samkomu hér fyrir rúmum man-
uði. Það sem vakti ótta og iðrun 1
sál hans var það, að honum varð
það Ijóst, að hann hafði alls ekki
trúað á lifandi Guð, heldur hjáguð/
sem var ekkert annað en hans eig>n
hugmyndasmíð.
Sú Guðstrú (hvort heldur er í K'na
eða á íslandi), sem engin áhrif he
ir á hugarfar manna og breytni/ ®r
uppbót (Surrogat) í stað trúarinnar a
lifanda Guð, og því stórkostlega _t'
fyrirstöðu, að menn öðlist sáluhjá p
lega trú. ,
Það er hœgur vandi að steypa a
158