Kirkjuritið - 01.06.1974, Qupperneq 70

að sá þótti að ýmsu leyti frásagnar
verður. Kvað síra Ekberg hann ekki
fara troðnar slóðir hvarvetna, — þœtti
hann alþýðlegur og hispurslaus í
háttum, fjörmaður hinn mesti, enda
fljóthuga. Var það til dœmis tekið,
að hann nefndi presta í stifti sínu
með fornafni og gengi beint að
vandamálum. Það þóttu tíðindi, er ég
gat þess, að biskup þessi mundi eiga
œttir að rekja til eins Skálholtsbisk-
ups. Skal síðar nokkru gerr frá hon-
um segja.
Nokkuð var liðið á dag, þegar
komið var til Gjövik. Sá bœr er a11-
mikill og stendur við hið fagra vatn
Mjösa eða Mjörs, gegnt hinu forna
biskupssetri, Hamri. Þar við vatnið
eru einhver búsœldarlegust héruð í
öllum Noregi, enda blöstu nú við aug-
um víðáttumikil tún og engjar, hjarðir
miklar og hlöður stórar. Lillehammer
stendur nokkru ofar og norðar við
vatnið, nálega í mynni Guðbrands-
dals. Var sem landið fríkkaði með
hverjum spöl, er ofar dró, í fölri
kvöldsól. Lillehammer er einnig bœja
fríðastur og þekkastur. Okkur hjón-
um þótti því líkast, sem komið vceri
á fornar slóðir suður í Schwaben í
Þýzkalandi, þar sem áin Neckar renn-
ur hceg og grcen gegnum gamlan há-
skólabœ.
Heima á prestsetrinu var húsbcend-
um og gestum vel fagnað. Þar var
góð aðkoma. Börn prestshjónanna,
sem öll voru komin vel á unglings-
aldur nema yngsti sonurinn, Hans,
báru sama stillta og hýra góðvilja í
fasi sem foreldrarnir. Og ekki dró tík-
in, Karrí, af sér við fagnaðarlcetin.
Húsakynni á prestsetrinu voru góð,
en nokkuð við aldur að íslenzku mati.
Einhver riddari eða hefðarmaður
hafði byggt þau handa sjálfum sér
á öðrum tug þessarar aldar, enda
fylgdi hesthús. Stór aldingarður og
trjágarður fylgdi einnig. Af efri hceð
íbúðarhússins, þar sem við Anna
fengum gisting, var hin fegursta út-
sýn yfir bœinn og vatnið. -— Að öðru
leyti skal ekki lýsa því góða heimili
né heimafólki, þótt verðugt hefði ver-
ið. En oft leitar á hugann það gotf,
sem þar var notið. Bezt er þó vitund
þess, að það var allt vegna Jesci
Krists, — hinnar heilögu og sameig-
inlegu trúar.
Gamalt hús og stytta bandingjans
Nú er frá því að segja, að ýmsir hafa
gert frcegan þann garð, sem heitn
Lillehammer. Þar bjó og undi norska
skáldkonan, Sigrid Undset, sem marg-
ir íslendingar hafa dáð. Þar stendur
minnismerki hins frœga kristniboða,
Skrefsruds, og þar er Maihaugen, þar
sem geymt er safn Sandvigs, tann-
lceknis, —- eitt hið merkilegasta minjO'
safn i Norðurálfu. Á síðustu misserum
hefur bœrinn og heyrzt nefndur í svo-
kölluðum heimsfréttum. Válegur at
burður varð þar á götu fáeinum vi '
um fyrr en við, hjónin, vorum þar
ferð, Vopnaðir Gyðingar veittust þar
að arabískum manni og vógu hann.
Þau tíðindi vöktu sára reiði í Noreg1,
og með undrum og ólíkindum ÞY ,
ferðamanni, að þau skyldu verða
slíkum yndis- og griðastað. Hitt ve ^
ur aftur á móti engum undrun,
Norðmenn skyldu bjóða Solzjenitsyn
að setjast að í Lillehammer.
164