Kirkjuritið - 01.06.1974, Qupperneq 75

^angi árdegis þennan dag. Fórum við
þeirrar messu með þeim prests-
Mónum og Hans litla, syni þeirra.
^ar þá ekið um mestu búsœldarhér-
UÓ landsins, og söm var birtan og
blíðan.
Vangs-kirkja stendur skammt frá
barnrþ hið veglegasta hús, enda mun
bún stundum nefnd „Heiðmerkurdóm-
^irkjan", þótt dómkirkja sé hún ekki.
Hún er steinhús, byggð á fyrsta tug
n|tiándu aldar, en kirkja sú, er áður
var þar, hafði brunnið af lofteldi.
Kórhvelfing kirkjunnar er prýdd mál-
verkum eftir þa nn kunna listamann,
Hugo Lous Mohr. Og fleira er þar
^narkvert að sjá, svo sem umgjörð
altaristöflunnar og taflan sjálf, —
vort tveggja verk norskra snillinga.
Kirkjan var, að mig minnir, meira
®n setin, og messan var öll með há-
t'ðabrag. íslendingi þótti að vonum
*'! Þess koma að heyra og sjá hvern
n^ann syngja við slíka athöfn. Kór var
®n9inn. Hins vegar söng ung kona,
n9nhild Röberg, lag Dvoraks við 121.
*alm Davíðs: ,,Ég hef augu mín til
iallanna." Ennfremur söng hún tvo
falma, á meðan altarisganga stóð yf-
m Organistinn lagði og sitt til af mik-
1 ' reisn og þrótti.
bó verður messa þessi okkur hjón-
Um •
e|nna lengst í minni vegna predik-
Unarirmar. Þar var Alex Johnson bisk-
UP sjálfur í stólnum. Hann er orðinn
°skinn maður, gráhœrður, en hann
Pmdikaði af krafti og, með leyfi að
^e9ia, af fjöri. Textinn var úr sjötta
a Jóhannesarguðspjalls, þar sem
spurning Jesú til postulanna:
íok ^ e'nn'9 fara burt?" Undir
Predikunarinnar beindi biskupinn
nokkrum orðum til þeirra, sem sœtu
þar í kirkjunni og kviðu þvi, að altar-
isgangan yrði fjölmenn og langdreg-
in. Þá bað hann gleyma allri gremju,
hneigja sig þess í stað í bœn fyrir
þeim, sem gengju að borði Guðs,
biðja þess, að þeir yrðu sem flestir, og
þakka Guði og lofa hann fyrir hvern
þeirra.
Flestir kirkjugestir munu hafa neytt
hinnar helgu máltíðar, og í messulok
gengu flestir eða allir að altari með
fórn sína, gjafir til einhverrar þarfrar
starfsemi, eins og tíðkast í norskum
söfnuðum.
Þegar út kom úr kirkjunni leiddi síra
Arvid Ekberg okkur, hjónin, fyrir bisk-
up, og heilsaði hann okkur glaðlega
og alúðlega með þessum orðum: ,,Það
er ég, sem er frá íslandi." Lék hann
við hvern sinn fingur og brá á gaman
um það, hversu gjálífi íslenzks for-
föður hefði orðið upphaf norskrar
œttar hans. Hugsaði ég þá og síðar,
að skemmtilegt og vekjandi gœti orð-
ið að fá þennan ágœta mann í heim-
sókn til fslands.
Síra Arvid sagði okkur frá því þenn-
an dag, að þau biskupshjón hefðu
fyrir skömmu orðið fyrir þungri raun.
Dóttir þeirra hafði nýlega lokið glœst-
um námsferli í lœknisfrœði, farið slð-
an vestur um haf til þess að auka enn
nám sitt. Hugðist hún síðan gerast
kristniboði. Fórst hún þar vestra í um-
ferðarslysi. Fylgdi sögunni, að biskup
hefði verið við vísitazíu, er honum
barst sú fregn, og hefði hann átt að
predika þá um daginn og raunar gert
það. Undruðust menn að vonum sál-
arró hans og trúarþrek.
G. Ól. Ól.
169