Kirkjuritið - 01.09.1974, Qupperneq 92

staða þeirra til sakramentanna varð
því eðlilega sú, að telja þau lítils
virði sem ytra tákn. Gegn þessum
mönnum leggur Lúther áherzlu á; að
Guð hafi stofnsett sakramentin og fyr-
irskipað þau, og það sé vilji hans að
vinna verk sitt í mönnum með slík-
um ytri athöfnum. Guð geri það vegna
mannanna, svo að þeir, tengdir jörð-
inni í skynjunum, geti einnig tekið við
orði Guðs með sömu skynjunum.
Vissulega hvílir allt á trú, segir Lúther.
,,En trú verður að hafa eitthvað, sem
hún getur hallað sér að og getur stað-
ið á".
Vingltrúarmennirnir gengu svo langt
að neita frumkvœði Guðs í sakra-
mentinu, og( telja það eingöngu hvíla
á ástandi trúarinnar hjá viðkomandi
einstaklingi. Þar með var skírninni
t. d. breytt frá því að vera tákn og
fullvissa um fyrirheit Guðs, í merki
um trú mannsins.
Lúther svarar þessu, en gefur ekk-
ert eftir í fyrri skoðunum sínum um
trú og sakramenti. En nú leggur hann
áherzlu á, að verk Guðs í sakrament-
unum séu á u n d a n trúnni. Verk Guðs
kalli manninn til trúar og stofnsetji
trúna. Náðin í sakramentunum er ekki
undir manninum komin. Trúin gerir
sakramentið ekki að sakramenti, held-
ur tekur við því. Sakramentið er mann-
inum gefið á undan trúnni sem verkn-
aður Guðs, og maðurinn getur játast
undir það í trú. Lúther breytti þannig
áherzlu á vissum atriðum eftir því,
hvort hann var að deila við rómversku
kirkjuna eða vingltrúarmenn. En kenn-
ing hans um sakramentin breyttist
ekki.
S K í R N I N
Skírnin og líf hins trúaða
Það, sem fram fer við skírnina, er ekki
verk manna heldur verk Guðs. Að
vera skírður í nafni Guðs er að verd
skírður af Guði sjálfum, en ekki mönn-
um. Þó svo að skírnin sé framkvœmd
af mönnum er hún vissulega verk
Guðs sjálfs, segir Lúther. Orð Guðs er
það, sem máli skiptir í þessu, eins o9
áður.
Að GUÐ skuli vinna verkið þýöi'/
að í skírninni er a 111 hjálprceðið fólg-
ið. Skírnin er ekki liður i hjálprœðino,
heldur öll náð Guðs. Fyrir skírnin0
,,er mér veitt fyrirheit um, að ég mon'
verða frelsaður og öðlast eilíft l'f'
bœði fyrir líkama og sálu." Þessi oj'
gjöra náð í skírninni hefur giIdi fyr"
allt líf hins kristna manns, allt þar *'
hann gengur inn til eilífs lífs. Hann
lifir alla tíð síðan í náð. Þegar hann
fellur í synd, fellur frá skírninni, þoí^
ast hann ekki nýrrar náðar. Hann
þarfnast aðeins þess að hverfa aftuí
til skírnarinnar og trúarinnar og ÞesS
fyrirheitis og kraftar, sem í því
Þannig ber hinum kristna manni í 0
lífi stnu, að hafa um hönd og endul^
nýja það, sem honum var gefið
skírninni í eitt skipti fyrir öll. Skírn 1 ^
er þannig atburður, sem gerist
einu sinni. En jafnframt er hún PV
ingarmikill og ferskur raunverulel
fyrir líf og, breytni. .
Til skýringar á þessu bendir Lu
á Rómverjabréfið, 6. kapítula. Skirn
er þátttaka í dauða og upprisu
Krisfs;
Hinn gamli maður deyr, en hinn
ny1
282