Kirkjuritið - 01.12.1974, Blaðsíða 7

Dr. Páll Isólfsson
F. 12. október 1893 - D. 23. nóvember 1974
Nú er lokið langri œvi. viðburðarríkri
°9 litskrúðugri. Einnig mörgum órum,
er líkaminn hrörnaði hœgt og hœgt,
en samt var andinn síungur og lif-
andi, þrótt fyrir sjúkdómsstríð.
Nótttina óður en Póll ísólfsson kvaddi
þetta lif, þó fannst mér við vera
staddir ó óþekktum stað, úti fyrir dyr-
Urn ó ókunnu húsi. Póll var þó orðinn
Qllur annar, hann hreyfði sig ekki
^engur með erfiðismunum eins og hin
síðustu ór, heldur var hann léttur og
kvikur, og fasið minnti ó hinn síunga
^uga hans. Er inn í húsið var komið
ðlasti við fegurð og birta í stórum
ðlómprýddum sal.
Ég hef hugsað um þessa mynd og
Se fyrir mér Ijósgrœna litinn, sem þar
VQr, en hver var þessi mynd og hvað
an kom hún svo skýr og björt? Var
^ún ekki sem tókn um alla þó blessun,
er streymt hafði í gegnum og fró vini
°kkar? Kyrrðin og friðurinn minntu ó
0rninn af œskudögum hans — grœn-
sumrum og heiðríkju, er hann sem
'hll drengur horfði út ó lygnt hafið og
,et sig dreyma um stóra heiminn, Leið-
lá líka þangað og þá var veröldin
andan hafs ins meira œvintýri en nú
í dag og munurinn á litlu þorpi með
grasi grónum klettum í fjörunni og
sjálfri Leipzig nánast yfirgengilegur.
En þrátt fyrir þennan mikla mun
dvaldi hugur Páls löngum heima í
fjörunni og þar, sem döggin glitrar á
bláliljuna, hlóð hann sig orku og trú,
sem fleytti honum yfir erfiðleika og
vonbrigði, sem œtíð eru í för með
þeim, sem eiga nœmi og viðkvœmni.
Með fögrum orgelleik létti hann
mörgum þunga og trega af þeim, er
stóðu í erfiðum sporum, Bach hafði
numið land hjá okkur og lífið hér
heima tók stökkbreytingu. Hann vissi
ekki sjálfur hvað hann gaf, en þakk-
lœtið býr í hljóðum hugum þeirra, er
hann veitti styrk og þrek til að halda
förinni áfram eftir margvísleg skip-
brot. Við geymum í minningu okkar,
er hinn tígulegi maður settist við hljóð-
fœri sitt og hóf að leika, allt ytra fas
var lagt til hliðar — hann laut aðeins
list sinni. Þá opinberaði hann okkur
viðkvœmt hjarta sitt og trúði okkur
fyrir því, sem orð ná ekki til og lagði
að fótum okkar vöggugjöfina, sem
hann hafði ávaxtað svo ríkulega. Fyrir
hugskotssjónum þeirra, er minnast Páls
293