Kirkjuritið - 01.12.1974, Blaðsíða 34

Ekki hefur verið aflað margra nýrra
gripa til kirkjunnar, en rafknúið harm-
ónium hefur þó verið keypt fró Noregi,
— með tveim borðum, fótspili og
þýzkum tónum. Það var keypt fyrir
gjafafé, og er só sjóður ekki uppurinn.
Síra Arngrímur spyr eftir gamalli
altaristöflu, fró 18. öld, líklega eftir
Ámunda Jónsson smið. Árni telur lík-
legt, að síra Arngrímur muni vita,
hvar hún sé niður komin. Kemur þó
upp saga töflunnar, en hún hefur ým-
ist verið eign Keldnakirkju eða Hófs-
kirkju og síðar Hóbœjarkirkju. Mun
hún í fyrstu hafa verið í Keldnakirkju,
en í tíð síra Tómasar Sœmundssonar,
er fœra vildi predikunarstól kirkjunn-
ar yfir altari, var hún seld til Hófs-
kirkju og mun hafa verið notuð í
Þykkvabce fram á þessa öld, unz þeir
Hafliði I Búð og Friðrik í Miðkoti og
konur þeirra gófu Hóbœjarkirkju
mynd eftir Kristin Mortens. Gamla
taflan var hins vegar flutt aftur að
Keldum, einkum fyrir óhuga Guð-
mundar ó Keldum, og er hún þar enn
ó sínum stað.
Ljósakrónu góða eignaðist kirkjan
ó slðast liðnu hausti. Er hún gjöf fró
Ástríði, dóttur síra Sveins Ögmunds-
sonar, til minningar um fósturforeldra
hennar, Friðrik í Miðkoti og Jónínu.
Á henni eru sextíu og fjögur Ijós, og
var í engu til sparað, að hún mœtti
vera sem veglegust. Segja þau hjón
og Árni, að Ástríður hafi verið ótrauð
í því að róðgast við arkitekt, Ijósa-
meistara, sóknarnefnd, prest og bisk-
up, til þess að sem bezt mœtti takast.
Ástríður hafði alizt upp í Miðkoti, eftir
að móðir hennar, Helga Sigfúsdóttir
fró Mœlifelli, andaðist.
Um kirkjusókn, — presta, prestleysi
og fórnfýsi
Árni settist að í Þykkvabœ vorið 1938.
Nú er hann spurður, hvort honum
þyki kirkjulíf hafa breytzt mikið ó
þeim órum, sem síðan eru liðin.
— Mér finnst það hafa breylzt
þannig, að nú er til fólk, sem aldrei
kemur til kirkju, ekki nema þó að
jarðarför eða einhverju slíku. Þetta
var ekki svo, Fólk kom alltaf öðru
hverju. Það er þó helzt, að sumt fólk
komi nú ó jólakvöldi. Þó er vel sótt
kirkja, þó er hún ekki of stór þessi.
Þegar haft er orð ó, að ekki megi
miða kirkjusókn við jólakvöld, segir
Árni, að þeir, sem þó koma, séu þ°
ekki alveg afhuga. í söfnuðinum eru
liðlega 270 manns, þar af um 140
gjaldendur og síra Kristjón telur kirkju-
sókn góða og allmiklu betri en víða
annars staðar ó landinu.
— Ja, þeir, sem ó annað borð
sœkja kirkju, þeir lóta sig helzt ekki
vanta, segir Árni. Það er nú tilfellið-
Þeir, sem komast ó að fara til kirkju,
þeir geta ekki verið ón þess.
Árni telur góða kirkjusókn meðal
annars því að þakka, hve byggðin er
þétt í sókninni. Eins telur hann kirkju-
kórinn eiga þar hlut að móli. Só kor,
segja þeir heimamenn, að muni vera
einhver elzti kór í Rangórþingi. Fyrstl
stjórnandi hans mun verið hafa Sig-
urður Guðmundsson fró Búð, bróðir
Hafliða. En ó síðari órum hefur Sigur'
bjartur Guðjónsson í HóvarðarkoÞ
haft veg og vanda af kirkjusöng °9
organleik í sókninni, eins og óður
sagði.
Árni man fjóra presta í Þykkvab®/
320